Baba Tâhir’in bu dûbeyti,
değerin yok sayılış sorgusu:
Bahçede baş verip yükselen fideye,
Herkes el uzatır meyve verdiğinde;
Ama bahçıvan onu kökünden söker,
Meyve yerine mücevher dahi verse.
"نهالی کو سر از باغی برآرد
به بارش هر کسی دستی برآرد
"...
بابا طاهر
Fidana en yakın olan, bahçıvandır aslında;
değeri bilmeyen değil, bilerek yok edendir bazen.
Bu dûbeyt, yalnızca kıymetin görülmemesini değil;
bile isteye yok edişin, insan eliyle gerçekleşen trajedisini dile getirir.
Koruması gerekenin, yıkana dönüşmesi ise en büyük çelişki...
Cân bir çıradır, akıl da onun yağı
Akıl cândır, cânımız da onun bedeni
Her ikisi, Bir Olan’dan birer lütuftur
Ve cân, akılla birlikte ebedî olarak diri
جان چراغ است و عقل روغن او
عقل جان است و جان ما تن او
عقل با جان عطیه احدیست
جان با عقل زنده ابدیست...
نظامی/ هفت پیکر