فکر کنم تنها کشور جهان باشیم که درش شاد بودن، مساویه احمق بودن و از اونور غر زدن و نالیدن و ناامیدی مطلق و خودتحقیری، نشونه سلامت و عاقل بودنه.

هفته پیش یه توییت در مورد شلوار قهوه‌ای زدم، اینقدر زیرش گفتن حبیب حبیب، که دیگه متوجه شدم قهوه‌ای به اسم حبیب ثبت شده. یه شوخی، این رنگ کلاسیک رو تبدیل به ریسک اجتماعی کرده. هر آن ممکنه یکی تو خیابون بهت بگه حبیب و تو بمونی و حفظ کردن ابهتت در عین خنده.

پرده‌ی روشنِ دل بست و خیالات نمود و آنک در پرده چنین پرده‌ی دل بست کجاست

گاهی یه دعاهایی در حقت میکنن که خودش یه چالش و عذابه، یه خانوم مسنی گفت ایشالا بری مکه. خودمو تصور کردم یک ماه تو یه تور معنوی با یونیفرم سفید بدون هیچ آپشن تفریحی، از نفس اماره و وسوسه شیرین هم باید فاصله بگیری، کچل کنی پول بدی قاتل قاشقچی. ولی لبخندزدم گفتم ممنون ازدعای خوبتون.

دیدید توی والیبال رنگ لباس یکیشون فرق داره، بهش میگن لیبرو، انگار که بازیکن خاص و مهمیه؟ تو مدارس دخترونه همیشه چندتا دانش‌آموز بودن رنگ مانتو و مقنعه‌شون با بقیه فرق داشت همیشه فکر میکردم اونا دانش‌آموزای خاص و مهمی‌ان برای اون مدرسه، اون تفاوت رنگ نشونه نقش و مسئولیت ویژه‌شونه.

شرایط کشور، درست شبیه کَشتی گرفتار توفانی است که در دریای ناآرام، هر لحظه در خطر برخورد با کوه یخ است؛ هم‌زمان در میان سرنشینان، بر سر آنکه چه کسی رییس آشپزخانه باشد دعواست!

قبل از مرگ واپسین، ما بارها و بارها طعم مرگ‌های کوچک و تدریجی‌رو می‌چشیم. مرگ رویاها، پتانسیل‌ها و خویشتنی که می‌تونستیم باشیم و نشدیم. مرگ برای نگفتن‌ها نرسیدن‌ها، مرگ آزادی‌ها، مرگ جمعی یک نسل امیدوارم، برای ترس‌ها تردیدها. مرگ‌های کوچیک، بی‌صدان اما همونقدر واقعی و بی‌رحمن.

ترامپ یه بار درباره اجلاس سازمان ملل گفته بود، دیکتاتوری‌های جهان که به ملت خودشون احترام نمیذارن، اینجا جمع میشن آمریکا رو ملامت میکنن. اینجا شده محل گردهمایی دیکتاتورها. بعد که دقت می‌کنی می‌بینی عموم رهبرانی که اونجا علیه آمریکا صحبت میکنن، همون دیکتاتورها هستن.

اون لحظه که بخار اتو، بوی عطرِ مونده روی لباس‌رو بلند میکنه، خیلی حس خوبی داره. بوی تمیزی و آرامش میده.

هر سرزمینی که به تو نزدیک باشد، خانه‌ٔ من است و هرجا که تو باشی، جایگاه من است و هر گوشه‌ای که تو باشی، بهشت من آنجاست.

نگاه که میکنی میبینی حس شرافت از بین رفته، معیارها بازنویسی شده، دیگه حقیقت مشترکی وجود نداره، حقیقت عینی به تفسیر ذهنی و به یه چیز انتخابی تبدیل شده، حقیقت من، حقیقت تو. هرکس میتونه واقعیتو به دلخواهش تعریف کنه. هرچیزی قابل‌توجیه شده، دروغ به دیدگاه متفاوت، ظلم به عدالت و... .

ماهی تنگشو خالی گذاشت، دنیای آبی شو رها کرد، دیگه هیچ رقصی در آب نیست... . به تماشای یک جای خالی، دل همه‌مون گرفت. ماهی خانم مارو تنها گذاشت.

همه پایان‌ها بد نیستن، گاهی اوقات بعضی‌هاشون قشنگ‌ترین پایان‌ان، مثل پایان تابستون.

همین که میای دلتو خوش کنی که دنیا داره بهت لبخند میزنه، دقت میکنی می‌بینی اون یه پوزخند تمسخرآمیز بوده تا خوشآمد و لبخند.

فراز زندگی قصه تلخی‌ست که از آغازش بس که آزرده شدم، چشم به پایان دارم

بزرگترین مانع رشد انسانها، اشتباه کردن نیست بلکه فرار از مسئولیت وپذیرش اشتباه است تا وقتی به‌جای پذیرش خطا وعذرخواهی بامغلطه و دروغ از زیر بار حقیقت فرار کنیم، نه خودمون رشد می‌کنیم و نه جامعه‌مون. آگاهی از «اعتراف به اشتباه» شروع می‌شود نه از «توجیه اشتباه»

عجب قله‌ای کاپیتان

وقتی به پروژه فرزندآوری و اصرار به بچه‌دار شدن فکر میکنم، می‌بینم داستان افزایش جمعیت نیست، مسئله کمیت رعیت واسه نمایش اقتداره. ظاهراً این حس فرمانروایی و خودکامگی با ۹۰ میلیون بدبخت ارضا نمیشه. به جمعیت بیشتری واسه این نمایش نیازه.