Bölüm bittiğinden beri kulaklarımda hala çınlayan o cümle.. Korkmam gerekecek değil korkmamız gerekecek, geçen bölümde yalnız bırakma beni dedikten sonra o kapıları kilitlettiren şeyden..
Sonrasında ise hayatımının en güzel filminden bir kesit izliyormuşçasına bu sahne geliyor, bana iyiyi güzeli hatırlatıyor. Annesinden bir tek hastalık, ölüm, korku yok. Zeynep, Cüneyd’in içindeki o güzeli çekip çıkartıyor.
“İlla yüzünü güldürdüğü bir vakit vardır..” diyor..