Yıllar önce bir şiirimde anlatmıştım.
“Eski bayramlar değil, eski insanlar vardı.”

Beni karala diye beyaz kâğıt olmadım sana.
Bizi çizersin sanmıştım.

Beklemek değil sadece seni sevmek.
Seni sevmek bir sonbahardı.

Şu ölümlü dünyada, bense yaşamak koydum senin adını.

Yağmurlu günlerde seni konuşmak,
Sırılsıklam kala kalmaktır orta yerde.

Suçu yok sevdanın, sev demedi.

Çocukken oynadığımız sessiz sinema bile bu kadar ıssız değildi.

Birinin ekmeği ol, tatlısı olma.

Metro yabancılığı sarıp sarmalamış odamı.

Yorgunluğumun yorulmamak gibi bir huyu var.

“Bir otobüs yolculuğuydu bizimkisi. O bütün durakları gezecekti. Bende müsait bir yerde indim.”

Ellerin baharı getiren bir mucize.

“Yine olmadı valizimi sırtıma koyar giderim. Valiz bile senin kadar yük olamaz bana.”

“Şiirneydi” yazarlık atölyesi açılıyor. Tamamen ücretsizdir. Önümüzdeki hafta online olarak başlamayı düşünüyoruz. Ya twitter ya da Instagram üzerinden gerçekleşecek ve İstanbul’da yazarlarımızla beraber tanışma ve seminerlerde olacak. Katılmak isteyenler bana özelden ulaşabilir.

Gel, Cumhuriyet gibi 100 yıl devirelim, yıkılmayalım.

Yanımdaydın Tuna nehri olurdu zaman.
Sen saatlere dalarken,
Ben nasıl akıp geçtim sayamadım.

Seni bulmak değil, aramak güzeldi.
Sana bakmak değil, seni görmek güzeldi.

Sen benim aşk biletim.
Kalk ölümde olsa gidelim.

Sevmek, sarılabilmek değildir sadece. Ama gece yarıları senin aşkınla nöbet tutmayan birini sevme; bir daha sakın sevme onu.

Dallarında zaman sıkışan evimdeki çiçekler gösteriyor ömrümü.