عین درمان است گفتن دردِ دل با غمساری.

راستش آدمای بیکار و بی‌عارِ الکی خوش حالمو بد می‌کنن من خودم راکت هوا نمی‌کنم ولی چهارتا دغدغه اندازه خودم تو زندگیم دارم و حداقل کل دردم این نیست امروز کدوم کافه آ اس پ پهن باشم من مشکلی ندارم که بی غم باشید ولی ای کاش یه سریاتون قبل از نظر دادن یه تصویری از زندگی واقعی داشتید

همین:

رفت روی تخت و خوابید. غمش هم جای دیگری نداشت برود، کنارش دراز کشید.

هوای سرد و مرطوب آخر پاییز، یه جا بیرون شهر یا لب دریا، با چند نفر از دوستا، هم نفس شادمهر قاطی سکوت فضا. مورد نیازترین چیز همین الانه.

گفت: از قلبت چه خبر؟ گفتم: بسیار از تو یاد میکند.

از لحاظ روحی نیاز دارم تا اخر عمرم تو بغلت گیر کنم؛"

کسی نمی‌داند در این مدت چه توانی خرج کرده‌ام تا مقابل افکارم بایستم و یکباره همه چیز را تمام نکنم.

یادته آخر شبا چقدر حرف میزدیم و میخندیدیم تا خوابمون میبرد؟ من الان همون قدر دلتنگتم؛

ما فکر می‌کنیم که به رابطه‌ی جنسی نیاز داریم ولی مسئله همیشه رابطه‌ی جنسی نیست ما به صمیمیت نیاز داریم، به اینکه لمس بشیم، دیده بشیم، تحسین بشیم، بهمون لبخند زده بشه، با یه نفر بخندیم، احساس امنیت کنیم و احساس کنیم که یه نفر واقعا ما رو می‌فهمه این چیزیه که ما اشتیاقش رو داریم.

دوست داشتن؛ به تعداد دفعات گفتن نیست. دوست داشتن حسیه که باید بی‌کلام هم قابل لمس باشه.

آدم‌ها وقتی بهشون تکیه میشه خوشحال ترن.

نمیشه برگردیم به اون روزا که طرف عکس 4×3 اونی که دوستش داشت رو میذاشت تو کیف پولش؟

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگساری نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری.

اسمش رابطه دو طرفست. هر چقدر میاد سمتت، تو باید بری سمتش. هرچقدر واست ارزش قائل میشه و واست زمان می‌ذاره توام باید همونجوری باشی. وگرنه یه روز به خودت میای می‌بینی از خودت کم کردی که به یکی دیگه اضافه کنی.

آدما به اندازه عزیز بودنتون ازتون دلخور میشن نه اشتباهاتتون.

کاش کمی از خودم برای خودم نگه داشته بودم، تو امانت دار خوبی برای همه‌ی من نبودی.

فراموش کردن آدمی که عاشقش هستی؛ مثل چراغ روشن تو روز میمونه، نمیبینیش، فکر میکنی فراموش کردی اما شبا یهو روشنیش همه جارو میگیره...

شاید بهتره بگیرم بخوابم همه چی به ی ورم باشه.

آدما نسبت به ما هيچ وظيفه‌ای ندارن اگه خوبی ميكنن، از ذات قشنگشونه ذات قشنگِ هيچكسو نابود نكنيد.