içsel çatışmalarıma izole bi yer ararken dünyanın karışması

hay yerleşik hayata geçip de çoğalan insanlığı sikeyim

ben ne ara dağıldım ya

ben daha hangi saç modeli istediğimi düşünürken krizler geçiriyorum, hayatta ne yapmak istediğime nası karar veriyim

mum genel olarak hayatımda pek de önem verdiğim bi şey değil

sorgulamak savrulmaktır mı

kendi sorunumuzu kendimiz bulmak zorunda oluşumuz hayatın en acımasız noktası sanki

bikaç gündür zekam düşmüş gibi hissediyodum twittera girmiyomuşum beyin kendi kendini öğütmeye başlamış aq

biz bu hayattan bi günde soğumadık kardeşim

afedersiniz biraz acelem var sistemin kölesi olmaya çalışıyorum da

bu şekilde bakmayan kimse ebeveyn olmasın abi, ben kendimde tam olarak bu gücü görmediğim için vazgeçiyorum

dünya hayat falan umrumda değildi her şeyden nefret ediyodum otobüste yaşlılara yer vermeye başladım noldu bana aq

ben sanırım iyileştim :)

bakın biri sizin sağınızdaysa siz onun solundasınızdır

dışardaki insanlar mı iğrenç bende sosyal anksiyete mi var