اکثر چیزایی که راجب سفر این هفته تو ذهنم بود درست پیش رفت، میشه گفت بیشتر از همه ی این چند ماه اخیر از ته دل خندیدم، خاطره ساختم و حس زندگی کردن داشتم.

شهریور؛ لطفا باهام مهربون باش.

تبدیل شدن به معده درد.

مامانا هرچی میگن راست میگن، من دیگه دارم به پیشگویی هاشون اعتقاد پیدا میکنم.

من از جن اونقدر نمی‌ترسم، که از زنده شدن پروانه‌های تو دلم می‌ترسم.

آدم ذره ذره به قهوه خوری عادت میکنه.

تنها چیزی که توی این سفر تیک تیکش گذشت و نخورد، شنفتن بوی دریا بود.

یه تیکه ی کوچولو از مرداد.

این ترند «از هیچکس هیچ انتظار و توقعی نداشتن» به اینجا رسوندمون که الان هرکی هر کاری میخواد میکنه و هرجوری رفاتر میکنه و در جواب همه چی باید بگیم «عه، اوکی» و رد شیم بریم

از تک تک لحظه هایی که تو کمپ ساختیم یه ویدیو کلیپ برا آهنگ عزیزم اد شیرین در میومد.

از آدمایی که سلیقه زندگی کردن دارن خیلی خوشم میاد.

بازگشت ویگن میتونه ساعت ها به طور ممتد پخش بشه و من توی خودم فرو برم. ✨

پسرم و سگ بامزه امون:

امیلی عزیزم، تو بچگی دوستت داشتم و الان؟ تبدیل به خودت شدم‌.

دیر می‌فهمم که کسی دارد با من بدرفتاری می‌کند؛ همیشه جا می‌خورم: انگار شر به‌نظرم غیرواقعی است. -ادوارد لِو، اتوپرتره، ترجمه‌ی احسان لطفی

یکی از خوشبو ترین چیزها پس کله ی گربه ی ناز و قشنگته.

این جوان بودیم و جویای نام واقعا درسته، هی میگذره هی میگی عه وا چه بچه ی نادونی بودم قبلا.