Kurcze, strzeliłam gadżeta przy gotowaniu zupy. Teraz tylko trzeba wytrzymać presję dziwnych spojrzeń i obstawać przy zdaniu, że tak było w przepisie. Z resztą rodzina wie, że jeśli robię np. ciasto ze śliwkami, to może nie zawierać śliwek, tylko porzeczki. Są przyzwyczajeni.

Jadę jutro do Matki Boskiej Leśniowskiej, patronki rodzin, w odwiedziny. Jakby co, to mogę Was zapakować do plecaka.

Byłam dziś u Wincentego Kadłubka w Jędrzejowie, ale ten jak zwykle miał gości. Dwa razy martwych (pogrzeby), dziś dla odmiany żywych (ślub). No nie mam szczęścia do tego Opactwa Cystersów. Ale się nie zrażam. Wszak do czterech razy sztuka.

Nosz ten Gaudi niemożebny jest, proszę Państwa. Dziecko mi podesłało zdjęcie.

Najpierw Bóg. Potem reszta.

Tęcza nad topiarką do wosku i zwałowiskiem nieokiełznanej zieleni. Znaczy kiełznana jest, ale się wymyka.

Chciałam zrobić stracha na wróble (na szpaki właściwie), ale wszystkie obrzęchane ciuchy to moje niezbędne ubrania robocze. A, stanę sama wśród krzewów borówek amerykańskich.

Oto jest dzień, kiedy wypełzają spod pierzyny kapłani globalnego ocieplenia i wychodzą z termometrem na taras z klimatyzowanego domu. Tak oto, drogą dziatwo, na naszych oczach powstaje kolejne najcieplejsze lato w historii pomiarów. I na nic wasze smarkanie i polary. Tylko fakty.

Ten upał jakiś taki dyskusyjny. Wyszłam ze stawu pod gorący prysznic, piję gorącą kawę i siedzę w bluzie. Dałam się oszukać tym pozornie sympatycznym pogodynkom. I jak tu nie być denialistą klimatycznym.

Zwalczyłam ten zimny upał wywołujący gęsią skórkę, stojąc przy gorącym piekarniku ze słoikam i mieszając dżemy porzeczkowe w kotłach.

Sławosz po zaprezentowaniu serca