Çok iyi giden şeylerin tek sırrı kimseye anlatmamak.

Ne geldiyse başımıza, sevdiğimiz insanların yanlışlarında bile doğru aramaktan geldi.

Olması gerektiğinden fazla kafamıza takıyoruz, ondan böyle.

Buz gibi biri oldum, his bırakmadılar.

Ben sildiğim insanı tekrar yazmam.

Kurt öleceğini bilse de ite köpeğe el açmazmış ya, aynı o misal işte.

Kaybettiklerim arasında en çok kendimi özlüyorum.

Kafamın içinde adım atacak yer yok.

Yollarıma dikenler ekmeyin. Belki yarın yalın ayak gelmek zorunda kalırsınız.

Her şey düzelecek diye bekliyorsun ama ömür de geçiyor.

Hisler yalan söylemez.

Çabaladığım her şeyin enkazında kalıyorum, bu çok ağır.

Tutulmayacak tüm sözler bana veriliyor.

İsteyen dağları aşar da, istemeyen tümseği bile geçmez.

Umrumda olan şeyler her geçen gün azalıyor.

“Çabaladığım her şeyin enkazında kalıyorum, bu çok ağır.”

Belirsizlik bizi yorar. Ya hep, ya hiç.

Bana eski günler lazım, bir de şimdiki aklım.

Aynı konuda çok kez hayal kırıklığına uğramak insanı değiştirir.

Hak edene hak ettiği gibi davranınca sen kötü oluyorsun çok ilginç.