İnsan Kendiyle olan savaşını başkalarını yenerek kazanamaz

Arkadaş seçilmez. Sevildiğinde sevmesini bilenlerle yaşanır.

Her şeyi normal görmek o kadar rahatsız edici ki... . Sıkma canını olur böyle şeyler. Alışırsın. Başın sağolsun, hayatta bunlar da var. Hepsi hayatın içinde. Biz de yaşadık bunları. . İnsanları anlamak azaldı, normalleştirmek ve acıları yok saymak çoğaldı...

İyi de bu bennnn🤩

merve Mutluluk diye bir şey yoktur. Mutlu anlar vardır..

Bütün yaşamımız boyunca kendimizi bildiğimiz 10-20 sene, onda da bizi gözetleyen gözler, ona buna karışanlar, acaba ne derler, ne düşünürler, korkular, şüpheler, çekinceler, derken geçti ömür başladı keşkeler...

Beyin sırlarla falan dolu değil, bir sürü lüzumsuz insanın kaprisi, tribi ve dertleriyle dolu.

Olduramadıklarımızı ‘olmuyorsa olmuyor’ deyip bırakabilsek belki o direnç kaynaklı sıkıntılardan, inatlardan, soğuk savaşlardan biraz arınabilmiş olurduk. Bırakmayı öğrenmek lazım. Bunun bir yenilgi olmadığını anlamak lazım.

Kaygı alışkanlığı, öfke alışkanlığı, kendine acıma alışkanlığı gibi duygusal alışkanlıklarımızı değiştirmek kolay değildir, ama mümkündür. Bunun için önce duygusal farkındalığımızı arttırmak, sonra eski alışkanlığı her fark ettiğimizde—şefkat ve sabırla—yenisine yönelmek gerekir.

Hiçbir his 'Boşluk Hissi' kadar yıkıcı sonuçlar doğurmaz. Boşluk; boğucu ve kasvetlidir. Beyin boşlukta olma hissini davranışa, öfke, saldırganlık, risk alma, hatalı karar verme, savrularak ve sayısız arayış, anlık haz/doyuma yönelme davranışlarıyla gösterebilir! Boşluk dolmalı..

Olgunlaşmamış sevgi, ‘Seni seviyorum çünkü sana ihtiyacım var’ der. Olgunlaşmış sevginin söylediği ise ‘Sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum’dur. Erich Fromm Sevme Sanatı

Bir insanın bilincinin diğer insanlarınkinden farklılaşma sürecine “bireyleşme” denir.

Çok önemli ormanlarımızı ve içinde yaşayan binlerce canı kaybettik. Bu çok ağır bir travma, yaraların sarılması yıllar alacak. Ulusal bir yas ilan etmemiz gerekiyor.

Travmatik yaşam olaylarında seçeneklerimiz çeşitlidir; donakalırız, savaşırız veya yok sayarız. Hepsi de bir yanıttır ve yargılanamaz. Ama iktidar sahibi olmayı seçenin tek yolu ve sorumluluğu vardır: “savaşmak”. Herkes adına yaşamdan yana olmak. “İktidar” olmanın bedeli budur.

Okulların açılıp/açılmaması tartışmaya açık dahi olmamalı ve AÇILMALI. Bilimsel yöntemlerle, akılcı planlama ile, aşılanma ile, yeni öğretmen istihdamı, uygun tarama stratejileri, uygun havalandırma sağlanarak bunu yapmak mümkün. Yeter ki istensin.

Bu dönemin “mutlu olmayı öğrenmek” konusunda öyle bir dayatması var ki, üzüntü, öfke ya da kaygı yaşayanlar, kendilerinde bir şeylerin gerçekten yanlış olduğunu düşünüyor. Hayat bazı acıları da içerir. Normal olanı patolojikleştirmeyelim.

“İstenmeden verilen tavsiye şiddettir”

Bu resmi görünce aklıma hemen Feynman'ın şu güzel sözü geldi. "Sanmıyorum ki bu fevkalade harika evren, muazzam uzay ve zaman aralığı,.. sadece Tanrı'nın insanların iyi ve kötü için mücadelesini izleyebilmesi için bir sahne olabilir. Sahne böyle bir drama için çok büyük.”

Okul, akademi, kariyer derken 20-30 yaş arasını hiç hatırlamıyorum, bakın bu çok büyük bir dramdır, nasıl bir travmaysa. Siz öyle yapmayın.