“İnsan bi yaştan sonra istediği gibi gerçekleştiremediği kendinin de yasını tutuyor ister istemez.”

çok güzel başlangıçlar vardır, çok güzel sonlar da vardır. ama mütemadiyen sürüp giden bir güzellik yoktur. mutluluk bir beklentiden ibarettir ve beklenti gerçekleştiği andan itibaren yerini alışkanlığa, duyarsızlığa ve kaskatı ölüme bırakır. mutluluk bir andır o anı kaçırmamalı.

Mutlu musun vardığın yerden? İçtenlikle soruyorum bu soruyu yüzünü döndüklerin değdi mi sırt çevirdiklerine.

“İnsan en çok neyi beklerse en çok o gelmezmiş..”

Bu yıl en güçlü ve en güçsüz halimle tanıştığım bir yıl oldu.

“Öğrenmeyi reddettiğin her ders sen öğrenene kadar tekrar eder.”

2025 için: Planlar; Gizli Adımlar; Sessiz Çevre; Oldukça küçük Dualar; Yüksek sesle ama içten Kalp; Mutlu…

''insanın dostu yoktur, saadetin dostu vardır.'' Her şey yolundayken herkes herkesle beraber olur, mühim olan zor gününde yanında olabilecek dostu, sevgiliyi bulabilmek. İnsanın rengi, karanlıkta belli olurmuş..

2024 sana ne öğretti?

“Birisi boğuluyorsa, o an ona yüzmeyi öğretmenin zamanı değildir.”

“İnsan bulamadığı yolu kendi çizmeli.”

O kadar ağır anlamlar yüklediğin kişi seni o ağırlığın altında bırakmaz mı sandın, ben de öyle sanıyordum.

Bu saatten sonra eski beni bulmak isteyen arşivinde yaptığı yanlışları kurcalasın. Benim kimseye ne vefa borcum var, ne de hatır. Alnım ak, başım dik, vicdanım rahat.

isterdim ki kaygısız bir sevginin göğsüne yatmak, biraz çocuksu, biraz yetişkin..

Köşemdeyim. Kırmıyorum, ezmiyorum, hor görmüyorum kimseyi. Her şeye inat yaşıyorum. Yoruldukça kendime yaslanıyorum. Kırıldıkça tanıyorum insanları. Tanıdıkça da yabancılaşıyorum herkese. Kendi tenhamdayım ve böyle mutluyum lütfen beni meşgul etmeyin.

Hatası olmasa da kaybeder insan. Bazen çok sevmekten. Bazen çok değer vermekten. En çok da iyi niyetinden…

Dünyanın en güzel insanı, seni içten seven insandır. Çıkarı, ajandası olmayan; seni sen olduğun için seven. Gerisi boş.

Değer verme özelliğimi kaybettim. Artık kafasını çevirene, sırtımı dönüyorum.

Pencereyi açan benken ortalığı dağıtan rüzgarı nasıl suçlayabilirim ki?

Kimseye eskisi gibi değer vermediğimi fark ettim ama isteyerek yaptığım bir şey değil tamamen içimden gelmiyo