seninle aynı yolda yürünmez de ben yolları ayrı yürümeyi ayrı seviyorum ondan yani

söyle bana bir kez bile dolmadı mı gözlerin anlat bana hiç mi durmak istemedi ayakların

seni nasıl sevmeyebilirdim, nasıl öpmeyebilirdim, düşlemeden nasıl durabilirdim seni bilmiyorum, sanırım yapamazdım yapamadım ki dur da demedin

o kadar kapkara olmuş ki içim, artık bütün yıldızları yesem bile aydınlanamazmış gibi

zaten biz şimdi hiç olmadık ki en başından hiç olmamıştık, olmamışlığın verdiği yarımlık da bana kalan oldu

kendimi kandırışımın yıldönümünü kutluyorum

kayboldum ama aramadılar da

ben sana yetemedim, sevgimle doyuramadım, bakışlarımla besleyemedim, ellerimle tutamadım hatta ben kendime de yetemedim bölündüm bölündüm bütün olamadım

özlemin son bulacağına olan inancımı aynı kokuyu aldığım her saniye aklıma düşüşünde kaybettim

yollarına çiçek dökmemişim gibi ucuz kaldırım çiçeklerinin kölesi oldun

ne söylediklerimle hissettiklerim uyuyor ne de yapmak istediklerimle yaptıklarım

tüm sahteliklere kapılıp gidiyoruz yalandan gülüyoruz yalandan seviyoruz yalandan ağlıyoruz. alkışları duysak da artık kapansa şu perdemiz eve gitsek

hiç ciğerine kadar bildiğinizi sandığınız birinin kendini bambaşka bir insan gibi anlatmasına şahit oldunuz mu ben oldum

içimde bir yangın almış başını gidiyor söndürmeyi bırak daha da körüklüyorum küllere karışıp yok olmak istiyorum

bu kadar karmaşıklığın içinde dümdüz olmak zaten imkansızdı senin suçun değil

beni yılgın bir hoşgörüyle benimsemen çok mu zordu sanki

öyle anlar geliyor ki ağzımızdan hiçbir sözcük çıkmasa bile anlaşılmayı bekliyor insan ve beklemekle de kalıyor

tekrar tekrar okuduğum bir kitap gibiydin benim için, sonumuzun değişmeyeceğini bile bile her seferinde yeni bir heyecanla başladım seninle

bazen sen bir şey yapmasan da çok şey olur ya işte o zamanlarda bir şey yapabilmeyi çok isterdim

gözlerinin içine beni anla diye dil döken göz bebeklerimi görmedin payıma düşen ise akan her yaşı kendi ellerimle temizlemek oldu