Boğazımı kesesim var ama hayat için verdiğim mücadelenin hatrına duruyorum.

Ay gidiyor, günlerim yanıyor.

Erkek mobbingi kadın psikolojisine daima “acaba ben yakın mı davrandım, cilve mi yaptım?” Olarak geri dönüyor. Bize böyle düşündüren herkesin Allah tez zamanda belasını versin ya, iğreniyorum sizden

2020’yi burnuma test çubuğu sokmadan uğurluyorum. Tek başarımdır

Ne kar, ne yar.

Bu hayat bizi mutluyken bile mutsuzluğu düşünmeye itip mutsuz etti.

Hastayken bile şımarmaya, şikayet etmeye çekinmek. Ne yaşadık biz bu kadar ya?

2017 Mart 26, 2021 Mart 26. Kazındı beynime, iyi ki ♥️

Köklerime dek bir meşale gibi alevler içindeyim.

Eskisi gibi kırıldığım yerden yeşeremiyorum. Gücüm yetmiyor yeniden, yeniden, yeniden güller açmaya. Ne çürüyüp toprakla kavuşabiliyorum ne de uzayıp gökyüzüne bakabiliyorum. Boşluktayım. Sonu gelmiyor karanlığımın.

Okurken kafamı toplayamamaya alıştım aslında ama artık yazarken de toparlayamıyorum. Çoğu hissim gibi yazılarım da karalamalarla dolu. Umarım kalemim bu kargaşaya galip gelir.

“Çok acı var, dayanamıyorum.”

İçimde anlatmak, sormak istediğim onlarca şey ve bir dolu kırgınlığım var. Anlatmak istediklerim sağır, duymak isteyenlere dilsizim.

Bir cümle okudum az önce. “Bir kız çocuğu intihar etmeden önce oje sürmüş izin vermiyorlar diye. Kızın ojesi bile kurumamış.” Gözümün pınarında akıtacak yaş kalmadı.

Bir dost, bir koku, bir anı.

İnsan bazen kendi ismine bile yabancılaşıyor. Bizler bu hengamede ruh eşimizi nasıl tanıyacağız?

Evde uyuyorum ama çıktım sokakta yürüyorum.

İçimdeki tarifsiz boşluğun yeniden yeşerdiği güzel bir yaz sabahı. Hava güzel, hayatımda her şey yolunda(?), benim bedenim artık bana tahammül edemiyor.

Bana cehennemi aratmıyor.