در واقع من الان فقط از طریقِ رویا کردن این شانس رو دارم که تحمل کنم سختی های زندگی و خزعبلاتِ رایج در این به اصطلاح وطن و خانه که غیرِ قابل تحمل و تغییرند.

پا میزنم چون علاقه دارم. ( گوه میخورم مربیم سخت گیره )

اما در واقع نه خانواده و نه دوستان و نه تجربه ی عاطفیِ خاصی با شخصی در محیطِ اجتماعیِ ناسالم نجات بخش نیست، چه بسا آینه ی دقِ آدم هم خواهند بود

شاید ربطی به هم‌ ندارن ولی اول No me (kensington) رو پلی کن، بعدش برو‌ سمتِ zack Hemsey) the way) و بعدش Host of dead can dance) seraphim) و shift (Luke Howard) و در انتها خیلی بی ربط از همه اینها masoud sekhavatdoust) hope) رو پلی کن و بخواب

واقعاً بزرگ شدنِ گربه باگِ بزرگیه

اما بزرگ‌ترین بحرانِ ما اینجا نبودنِ فاجعه نیست؛ بلکه نبودنِ هیچ چیز است. نه بالا، نه پایین. نه شکست، نه پیروزی. فقط یک خط صافِ ادامه دار به اسم زندگی. آیا زندگی در جغرافیای دیگر هم همین است؟ زنده ماندن و دوام آوردن؟ فکر نمی‌کنم.

چیزی که باعث اذیتم هست بسطِ تعریفِ نامتعارف از وطن و ارجعیتِ دفاع از اون در قالبِ دین و عمامه هست. در واقع ترسم از این دوگانگیِ بزن و نزن ها و دشمنی با ضحاک های روزگار، خاموش شدنِ حداقل قرعه ی جوانی در این جغرافیای ناخواسته برای خودم هست و نه چیزی بیشتر

من فکر میکردم سال ها باید یکی یکی سپری شوند تا هر بار آدم یک سال بزرگتر شود؛ اما اینطور نیست، این اتفاق یک شبه رخ می دهد …

دیوونه کسیه که اعتماد کنه به رام بودن گرگ، به سلامت اسب، به وفای فرزند، به قسم روسپی.

در پِی سلامتی

به عملِ نه زِر مفت

گفت مدل mullet برات میزنم، نگو منظورش دُم کفتری بود. عجیبه

پسر: پدر:

متاسفانه این هدف که انسان حق دارد زندگی کند، در جغرافیای ما گنجانده نشده است …

چه می‌شود کرد؟ غذایمان را هم‌نمی‌توانیم تغییر بدهیم چه برسد به قضا

طایفه دوماد شب عروسی (سال: ۶۸)

زخم ها خوب می‌شوند، منتهی در ازای قسمتی از روح …

اعتبار مَرد به شکمشه (و حرفش)

از ما که گذشت ولی مامان همه چیز آدمه …