یادت باشه چراغ خونه‌مون واسه تو روشنه ..

Once Upon a Time... in Hollywood 2019
Quentin Tarantino

از اینکه خرداد تمام بشود و تیرماه برسد در عذابم. از اینکه خوشه‌های رسیده از طاق انگور بیاویزد در عذابم. در عذابم از ظهرهای قشنگ حیاط پر از درخت که به عزای پدرم نشسته بود، که میان آن‌همه زیباییِ تلخ جان می‌داد. از اینکه تابستان بشود و من به عزای سیزده سالگی‌ام بنشینم در عذابم.

خواب می‌بینم سگی در دخمه‌ای توله‌های خود را تیمار می‌کند. آسمان ابری و گرفته است، اما نباریده، و نخواهد بارید. دخمه تاریک و تنگ است. اما خارج از آن چنان اندوهی بر جهان حکمفرماست که من تمایلی به خروج از حفره‌ی سگ‌ها ندارم. خواب می‌بینم تقلا می‌کنم که از خواب بیدار بشوم.

حاج ابراهيم، که در عالی‌بگلو زاد و همانجا ماند و‌ مرد، کی حتی در خواب می‌دید که شب‌ها سوار بر بیل بر فراز مزارع برنج در ایتالیا پرواز کند؟ حالا هرشب از پنجره می‌بینمش. همان بیلی را که سه نصفه‌شب آب‌راه برای آبیاری گوجه باز می‌کرد سوار می‌شود. با بیل دفنش کرده بودند.

بچه‌گنجشک از دستانم جهید و از لای نرده‌های بلند درمانگاه در دامن امن چنار افتاد. من اشک به چشمانم دوید. های گنجشک کاش با تو در شاخسار چنار خانه‌ام بود.

ای نفس‌های تو عاشق

این توییت برای دیدن نوتیف شماست، نازنین.

Civil War 2024
Alex Garland

دوستان من یک پیج آدم‌فروشی زدم. لطفا برای حمایت از کسب و کار نوپای من کد ملی و مشخصات محل سکونت، و همچنین زمینه‌هایی که می‌تونم شما رو در اون فقره به مقامات ذی‌ربط لو بدم در دایرکت اعلام کنید.

قرار بود یه وامی جور بشه بذارم رو رهن خونه، با یه کمیش هم بدهی های خرده ریزمو بدم. نشد. کارمند باجه بعد از کلی رفت و آمد گفت نمیشه. حتی سرشو بالا نیاورد نگاهم کنه. می‌خواستم دستمو از دریچه بکنم تو بگیرمش از آکواریومش بکشمش بیرون بگم حرومزاده تو چشمام نگاه کن و بگو نمیشه.

Sin City 2005
Frank Miller
Robert Rodriguez

جمعه است. مادر آبگوشت گذاشته. من و برادرم دو نفره از صف نان بربری بازگشته‌ایم و فاتحانه در ایوان بلند خانه به پشتی تکیه زده‌ایم. ننه برایمان از سماور چای می‌ریزد. آقام پیچ رادیو را چرخانده و کناری می‌گذارد. خواهر بزرگم برای امتحان درس می‌خواند. گوشه کتابش اول اسم نامزدش را نوشته.

The fall guy 2024
David Leitch

کتاب 'دیدار با ذبیح الله منصوری' را ورق می زدم یک جمله ای از او در اول کتاب نقل کرده بود که برایم جالب بود:
' وقتی سر کلاس این شعر ۴۵ بیتی را از حفظ خواندم، مرحوم آسید حسین طبسی به جای تشویق به من گفت: فرزند، تو یکی از بدبخت ترین افراد این مملکت خواهی شد.'

[از یک وبلاگ]

مانند یک فرد افلیج خیره به پرتو سرد چراغم. نگاهم در عمق هیچ فرو می‌رود. روی دیوار یک جور ناهنجاری هست که قاب یخ زده سقف را از حالت یکنواختی خارج می‌کند. چشمانم را می‌بندم و فکر می‌کنم آیا ناهنجاری هنوز همانجاست، چشمانم را باز می‌کنم. همه چیز پوچی افسارگسیخته خود را حفظ کرده است.