من تاریکیِ نیمه‌شبم شش ماه دوم سالم چای بدون قندم سکوتم خاکستری‌ام از دست‌رفته‌ام یه رمان حوصله سربرم اژدهای تنهام به‌هم‌ریختگی بعد از طوفانم یه مجسمه‌ی بی‌حرکت توی یه موزه‌ی ناشناخته‌ام سنگ وسط رودخونه‌ام

در هر صورت، غم کی گذارد که کسی قرار گیرد؟

دلم مهمونی ادایی میخواد، خوشی‌های فرمالیته.

آب زیاد بخورید و خوبی رایگان به کسی نکنید.

حس شیشمم در مورد آدما هیچوقت بهم دروغ نمیگه.

اگه اینقدر که اهمیت میدم دیگران از کوچک‌ترین حرف‌ها و رفتارام حس بد نگیرند، به این اهمیت میدادم که حال خودم خوب باشه، الان وضعم بهتر بود.

چی به‌ سرمون اومده‌ که رومون نمیشه بگیم فلان چیز و گرفتم یا دارم، که یه موقع حس فقدانی به طرف مقابل دست نده، یا تصوری که از ما داشته خدشه دار نشه.

تا حالا کسی رو دیدید یکی از هدفاش این باشه که فیلم‌باز حرفه‌ای بشه؟ اون منم. من واقعا جون می‌کنم تا موفق بشم یه فیلم و ببینم. (به استثنای شب امتحان.)

و زندگی کوتاه‌تر از اونه که شروع نکنم به دیدن فیلم‌های برتر imdb.

هیچوقت دلیل نفرت پراکنی به تابستون فن‌ها رو نمی‌فهمم؛ مثلا اینا نباشن دیگه تابستون نمیشه؟

همه‌ش دلم میخواد بخوابم و این اصلا قشنگ نیست.

از باتری اون آدم با انگیزه حالا چند درصد پره؟

اون قرص مسکن لعنتی رو پاشو بخور، کسی قرار نیست بابت درد کشیدن تحسینت کنه.

راه چاره‌‌ش چیه که هیچ دیتای جدیدی از عشق ابدی نیاد تایملاینم؟

عکس تولد پگاه آهنگرانی با دخترش و دیدید؟ بوی سلامت روان می‌داد.

دلم میخواد یه دل سیر گریه کنم.

کدی که هوش مصنوعی نوشته رو به یه هوش مصنوعی دیگه میدم تا ایراداتشو اصلاح کنه و شگفت زده میشم از دیدن بهینه‌تر شدن ساختاری که فکر می‌کردم پرفکته.

یه کاری کردم الان که نمی‌دونم سود بود یا ضرر. مغزم بعد از تصمیم فلج میشه و حین انجامش دیگه به درست و غلط بودنش فکر نمی‌کنم که در لحظه پشیمون بشم.

تو‌ موهای من یه مقدار اتاق ریخته.