علیرضا قربانی از سایه میخونه، نوازنده کمانچه میزنه، ماهِ کامل مقابلته؛ به.

به نظرم اشرف مخلوقات، ماهه.

داشتم فکر میکردم چقد روحیه‌م خوبه و خوب با قضیه کنار اومدم تا یکم از جمع فاصله گرفتم و پنیک.

جنگ موشکی جدی ته نامردیه؛ مردی بیا تن به تن با شمشیر بجنگیم پدرسگ.

همیشه به چهره‌ی این دوتا بچه ک نگاه میکردم دلم ضعف میرفت؛ الان ولی غمگین میشم.

امشب به مامان التماس کردم توروخدا بدون من نمیر.

چرا ذره‌ای ترس تو دل مامان باباهامون نیست؟! ینی چی ک دوتایی رفتین سرکار‌؟! چرا اینجوری میکنین؟!

هرچی فکر میکنم ک یه آدم به کجا میرسه ک میتونه به خاکش خیانت کنه، جدی به جوابی نمیرسم؛ مگه چقدر حروم‌لقمه‌اید بی‌شرفا؟!

بچه‌ها یادتونه قبلنا دغدغه‌مون آلودگی هوا بود؟!

انقد تا تقی به توقی خورد گفتین مگه جنگه مگه جنگه ک بیا جنگ شد؛ سق سیاه.

این وسط بردن موهای این‌بچه‌رو کوتاه کردن و قیافه‌ش جوری احمقانه شده ک هر وقت‌نگاش میکنم، خنده‌م میگیره؛ خدایا شکرت.

بزرگ شدم میخوام سحر امامی باشم؛ نترس باشم و بدون گریه دعوا‌ کنم.

بامزه.

کاش می‌پرسیدیم ساعت ۲ به وقت ما یا اونا.

ینی دوباره مجبوریم فقط گالریمونو چک کنیم؟! اکه‌هی.

عقده‌ایو ببینا.

یادم نمیاد قبلا چرا افسرده بودم و فهمیدم کلا گه میخوردم.

تا میام یکم غصه بخورم همه میگن تو ک بچه نداری حرف نزن؛ بچه ندارم خانواده ک دارم، آرزو ک دارم بی‌انصافا.

عموم ک امریکائه گفت من اخبارو دنبال نمیکنم، اعصابم خرد میشه؛ عاشقمونه.

یوهو.