çiçekler açacağım, çiçekler açtıracağım.

Kafam kopsa yerden alır boynumun üstüne koyarım. Bir şeyim yok, derim. Yeter ki dokunmayın bana, uzak durun.

Göze alamıyorsa, göze alan bulunur. İnsanları bu kadar gözünüzde büyütmeyin.

Kafamda sürekli dönen peki ya benim hak ettiğim bu muydu sorusu mahvediyor beni.

Bir ümidim yok. Bu sondu. Artık hiç bir şeyin değişmesine imkan yok, lüzum da yok.

Allahım ben bu kadar güzelini istememiştim ama sen verdin sana sonsuz şükürler olsun.

"Herkes kalbimde bir yere sahipken, Senin ülken vardı."

ben söylenilen hiçbir şeyi unutmayacağım kimse de unutmasın

"Bir şeyler düzelsin artık. Lütfen, çünkü ben çok yoruldum."

Umarım o hiç kimsenin bilmediği içinizdeki savaşı kazanırsınız.

hiç değişmem sanıyordum, bambaşka bir insan oldum

Nasıl sabrettiğime benim bile şaşırdığım konular var.

İnsanın kalbi kırık olunca sanki hiç sabah olmayacak sanıyor.

Beni buruşturmuşsun ama atmamışsın, ben de atmadığına sevinmişim. Buruşturduğunu gözüm görmemiş.

“yıllardır koşuyor da varamıyor gibiyim.”

“Çiçekler açar elbet, mühim olan beklemektir.”

yanacağımı bile bile o ateşe dokunur boğulacağımı bile bile okyanusta yüzerim

Herkes her şeyi bilerek yaptı.

Biraz zor oldu ama o meseleyi hallettim. Hayır, biraz değil, çok zor oldu. Hatta bir gece öyle dipteydim ki sabaha çıkmam sanıyordum.

Hiç kırdım mı diyen yok, herkes kırıldığının peşinde.