bu acı vermiş olmalı. kimsenin anlamadığını fark etmiş olmak. güvenebileceğin birilerini ararken terk edilmek. bu ıstırap verici olmalı. winter light, 1963 - ingmar bergman

“bu yaşam, her hastası yatak değiştirme saplantısına kapılmış bir hastanedir. kimi soba karşısında çekmek ister acısını, kimi pencere yanında iyileşeceğine inanır."

“İnsana özgü bir yeteneksizliktir yaşamak, yoksa hangi balık boğmuş kendini, hangi serçe atlamış camdan.”

“Ne kadar çok anladıysam, o kadar derinlere battım, sıkıştım kaldım.”

“Hayat hatıradır, unutursan ölürsün…”

"Hayatım hakkında ne biliyorsun ki?" 8½, F. Fellini, 1963

Another love..

Detachment

Kalkıp pencereden hayata bakacağım. Alnından öptüğüm yerde “Ülkemsin” diyeceğim. Bir gülüşünle çıkıp caddeleri dolduracağım. “Ya sen bu ülkede doğmasaydın, ya ben aşkı herkes gibi bilseydim.

“……. demek ki on yıl sonra demek ki sabah sabah demek ki manda gözü demek ki sile bezi bir de memedin yüzü bir de saman sarısı bir de özlem kırmızısı demek ki göçtü usta kaldı yürek sızısı yıllar var ter içinde taşıdım ben bu yükü bıraktım acının alkışlarına 3 haziran 63’ü.”

Hayatın herhangi bir evresinde dahi ümit vardır diye düşünmemiştim hiç. Meğer en zor anda bile ümit hep varmış. “Hepimiz çukurdayız ama bazılarımız gökyüzüne bakıyor ve yıldızları görüyor.” Yıldızları görmek mümkünmüş teşekkür ederim sana…

“Birkaç saniyeliğine kendimi mutluluğun sarhoşluğuna bırakırken, güçlüymüş gibi görünme çabamı unutup, kırık kalbimin acısını duymazdan gelmeyi tercih ettim.” — Vivre Sa Vie (1962, Jean-Luc Godard)

kaybolmuş, hiçbir yere ait değilmiş gibi hissediyorum…

Söz yok ama çok şey anlatıyor…