'Altını çizdiğim bir kitabı birine verirken çekinirim. Sanki yaralarımı teslim ediyormuş gibi, sanki 'Bak benim buralarım çok ağrıyor.' der gibi.'

- Turgut Uyar

Kendinizi oraya buraya kapatmak gibi sikko yöntemlerle arınamazsınız. Arınmak için en berbat yönlerimizle yüzleşmeli ve o yönlerimizin incittiği insanların gönlünü almalıyız öncelikle. Ama bu, hayattaki en zor yüzleşmedir.

Sağlıklı ayrılabilmek de sorumluluk ister. Ancak ilişkinin sorumluluğunu alamayan, ayrılmanın sorumluluğunu da alamaz. Suçluluk duygularından kurtulmak için, sizi yavaş yavaş ayrılık kararı almaya iter, sonunda tetiği size çektirir ve herkesi de katilin siz olduğuna ikna eder.

Sahte davranamayan, sosyal onay kazanmakla ilgilenmeyen, uyum sağlamaya çalışmayan, az konuşan, zorba insan ilişkilerinden sıkılmış, “Ben sizin oyununuzu oynamıyorum.” diyerek kendini yalıtmış içten ve samimi biriyseniz..

..gerçek ve sağlıklı birisiniz demektir.

“Aman o incinmesin, aman bu kırılmasın, aman şu üzülmesin.” diye diye hasta ettin kendini. Sonra da “Ama ben iyi biriyim.” ile avuttun. Madem iyi birisin, kendine neden bu kadar kötülük yaptın? Vermen gereken tepkileri vermeyi öğrendiğinde, ne demek istediğimi anlayacaksın.

İnsan, karanlık yönüyle zehirlediği herkesle bir gün yüzleşmek zorunda kalır. Bir gün karşısına dikilip hesap soran kişi eşi, sevgilisi ya da çocuğu olarak görünse de, aslında karanlık yönünün beslediği ve zehirlediği, kendi yarattığı bir canavardır.

Bazen dozunda ve yerinde, kimseye zarar vermeden saçmalamak sağlıklıdır. Yetişkin yaşamın ve dünyanın sıkıcı zorunluluklarına katlanmanın oluşturduğu basıncı boşaltır.

İç sıkıntısı, kaçırılmış bir hayatın ağırlığıdır. Başka bir yaşamın mümkün olduğunun farkındayken, saçma bir hayatın içinde sıkışmanın sessiz çığlığıdır.

En hüzünlü veda, seninle geleceğe gelemeyecek olan eski versiyonunla vedalaşmaktır. İçinde sadece yaralar ve travmalar yoktur, onlarla bağlanan insanlar, anılar ve saflığımız da vardır. Kaçınılmaz ve zor bir vedadır bu. Artık arkana bakma. Orada senin için hiçbir şey kalmadı.

Bizden yeni bir şey oluşacaksa acı çekeriz, tıpkı bir annenin bebeğini doğurması gibi. Herkes dönüşüm ister ancak kimse dönüşümün getireceği acıya katlanmak istemez. İki yol var. Ya dönüşmenin acısını yaşayacağız ya da dönüşemeyip tükenmenin. Çünkü dönüşememek çürümektir.

“Bir yerde herkes birbirine benziyorsa, orada kimse yok demektir.”

- Michel Foucault

Kimse bir başkasının çocukluk travmalarıyla, olmamışlığıyla, öfkesiyle uğraşmak zorunda değil. Kendimizi iyileştirmekten biz sorumluyuz. Bu sorumluluğu alamayanlarla ilişki yürümez.

Hayat, kafamızı kuma görerek ilerleyebileceğimiz bir yol değil. Yüzleşmekten kaçtığımız her gerçekle ileride daha acı verici şekilde yüzleşmek zorunda kalırız. Yüzleşmek ve kabullenmek; büyümenin, gelişmenin, dönüşmenin ve sorumluluk almanın ilk ve en önemli eylemidir.

Kimi seversen sev, kiminle hayatını geçirmeyi planlarsan planla önünde sonunda dönüşecek. Hayatın ve ilişkilerin, sabitlenebilir kavramlar olmadığını geç de olsa anlayacak, sonunda bir ilişkiyle tamamlanamayacağını kabullenecek, özüne dönecek ve kendinle yaşamayı öğreneceksin.

Her şey hemen olsun istiyoruz. Hemen iyileşelim, hemen şimdi mutlu olalım, bir an önce varalım istiyoruz. Sabırsız ruhların çağı bu. Aceleci ve telaşlı. Oysa yavaşladıkça daha iyi görecek, anlayacak ve hayatı özümseyeceğiz.

Bizi anlayan, önemseyen, asla yargılamadan yanımızda yürüyen, yakınlığı rahatsız etmeyen ve enerjisi temiz bir nefes gibi olan insanlara ihtiyacımız var. Var böyle insanlar. Ancak karşılaşabilmek için önce biz böyle bir insana dönüşmeyi başarabilmeliyiz.

İçinde sıkışıp kaldığın koşullara kızmaya, kahretmeye ve kurban rolüne harcadığın enerjiyi kanatlarını güçlendirmeye harcasaydın, yaşamak istediğin hayata çoktan uçup gitmiştin. Bunu bir düşün.

İncinen ve zedelenen ego, bir gün kendini onarma umuduyla incitenin etrafında dönmeye devam edecektir. Ta ki kendini bu şekilde onaramayacağını anlayana dek.

Her insan, ailesinin ve toplumun onun için yazdığı hikayede uykuda olan bir karakterdir. Uyananlar kendi hikayelerini yazmaya ve yaşamlarına yeni bir yön vermeye başlar. Uyanamayanlar ise, aslında ait hissetmedikleri eski hikaye döngülerinde, bir suçlu arar dururlar.

Potansiyelini bilen ve bunu hayata geçiremeyen, varoluşu kısıtlanan her birey, kırgın ve öfkelidir. Çünkü insan; yaşama ihtimali olup yaşayamadığı her şey için kırgın, var etme ihtimali olup var edemediği her şey için de öfkelidir.