İnsanlar suçluluk duygularından, vicdan azabından ve kendileriyle yüzleşmekten kaçmak için ne yaparlar bilir misiniz? Sizi “kötü ve sorunlu biri” ilan ederler.

Kendi yolunda yürüyenleri tanırsın. Övgüyle de yergiyle de ilgilenmezler. Kimseye kendilerini açıklamaya çalışmaz, kimseyi yargılamazlar. Oldukları gibidirler. Yol onları dönüştürmüş ve olgunlaştırmış, biraz da hırpalamıştır. Yorulsalar da şikayet etmez, yürümeye devam ederler.

Kimse senin arka planda verdiğin sessiz savaşları, parçalandığın yerden kendini nasıl kurtardığını ve olduğun kişi için ödediğin bedelleri anlayamaz. Anlatmaya çalışma. Ateşten geçmeyene ateşi anlatamazsın. Hala deniyor ve yola devam ediyorsan kendinle gurur duymalısın.

İnsan bir noktadan sonra, hiç kimsenin olmamışlığını, hasetliğini, kötülüğünü, aptallığını, şımarıklığını tolere etmekle uğraşmak istemiyor. Zamanı azalınca, hayatın bunlarla uğraşılmayacak kadar kısa olduğunu anlıyor ve diyor ki, “Herkes yerinde sağ olsun.”

Zorlanmalarımızı gizlemek zorunda değiliz. Zayıflıklarımızdan utanmamız gerekmiyor. Yüzümüzdeki çizgiler bile yaşanmışlıkların eseridir ve çok değerli. Nedir bu her şeyi örtüp kusursuz görünme çılgınlığı? Kusurluyuz ve bunu kabullenmek müthiş bir özgürlük. İnsanız sadece.

S*ktir dediğin her şeyin sana gelmesi ve peşinden koştuğun her şeyin senden kaçması. Hayatın değişmez bir kuralı gibi.

Güven sadece sadakatle ilgili değildir. Her zaman yanımızda olacağına, bizi incitmeyeceğine, kandırmayacağına, aldatmayacağına, düşersek kaldıracağına, gün gelip çıkarlarımız çatışsa ya da ilişkimiz bitse bile çirkinleşmeyeceğine dair duyduğumuz derin inançla ilgilidir.

Açık iletişim sağlıklı insanda karşılık bulur. Nevrotik ya da ruhsal bozukluğu olan kişiyle iletişimde stratejik olmanız kaçınılmazdır.

Senin kibir sandığın benim dış kabuğum. Dış kabuğum neden mi bu kadar sert? Zorbalar yumuşak iç dünyamı harap edemesin diye. Varsın kibir sansınlar.

Bir insanın onu saran tüm sarmaşıkları parçalayıp otantik benliğine ulaşması ve buna uygun yaşaması. Daha üst seviye yok.

Bir eşik var, lanet olası bir eşik, orayı geçtiğinde asla eskisi gibi olamadığın. Farkındalık, onunla ne yapacağını bilemediğinde cehennemdir.

Öfkeliyken bile incitmemek, yaralamamak için özen göstermek, şefkatli davranmaya devam edebilmek. Gerçek bir bağın ve olgun bir karakterin en önemli göstergesi.

Hatırla, o döngüyü kırmak için fazlasıyla bedel ödedin. Şimdi seni yeniden içeri çekmesine izin verme. Hayat, aynı döngülerde yuvarlanmak için çok kısa.

İyileşmenin, fark etmenin, dönüşümün bedelidir yalnızlık. Sahte ilişkilerden, yoran maskelerden arınmak isteyen bireyin ödemeyi göze aldığı bedeldir. Korkulması gereken değil, ulaşılması gereken bir seviyedir.

Her şey koca bir oyundan ibaret. Güçlü olan senaryoyu yazıyor, oyunu kurguluyor. Güce yamananlara rolleri dağıtıyor. Aparatlar kitleleri coşturuyor. Kimi cehaletten kimi güçten faydalanmak için rolünü coşkuyla oynuyor. Gerçeği gören gözlerse ruh bulantısıyla hayata devam ediyor.

Ülke her anlamda yangın yeriyken "Hocam nasıl iyi hissedebilirim?" diye soruyor musun? Hissedemezsin güzel kardeşim. İyi hissetmek için ya bu kötülüğün bir parçası olman ya da gerçeğe gözlerini kapatmış, duyarsız bir piç olman gerekiyor.

Akıl Sağlığını Tehdit Eden Toplumsal Faktörler: • Adaletsizlik, eşitsizlik • Ekonomik kriz, fizyolojik ihtiyaçların karşılanmaması • İşsizlik, üretememe • Hukuksal anlamda kendini güvende hissedememe • Ayrımcılık, ötekileştirme • Yabancılaşma, ait hissedememe

Hayat zamandan oluşur ve her an çok değerlidir. Değerli zamanınızı, tanımadığınız insanların sizinle ilgili çarpık ve hastalıklı algılarını düzeltmeye çalışmakla harcamayın. Hayatınızda ve gerçek bağlarınız olan insanlarla ilgilenin. Bu, çok daha anlamlı bir çaba.

- Biliyor musun? Çok iyi başa çıktın. - Hayır, başa çıkmadım. Çıldırdım, sevincimi kaybettim, sessizlik içinde günlerce ağladım, içten içe kanadım, bazen de paramparça oldum. Sadece devam edebilmek için iyi görünen bir gülümseme maskesi taktım. Ama kimse fark etmedi. Hepsi bu.

Özür dilerim benliğim. Lanet körlüğümden, vazgeçemeyişlerimden, korkularımdan, kendimi kandırmalarımdan dolayı çok hakkına girdim. Affet, bilemedim, göremedim. Oldurabilirim sandım. Hepsi korkularımdan ördüğüm duvarlarımmış. Artık sadece seni seçiyorum.