عمیقا و شدیدا دلم می‌خواد برگردم به روزایی که تنها دغدغم دیدنِ قسمت بعدی کارتونِ مورده علاقم بود:)

تقصیر شب نیست سرنوشت ما تاریکه.

پاندای بزرگ گفت:بهترین چیزی که با چایی میچسبه یه دوست خوبه.

چیزی که ازش رنج میبرم حافظه بلند مدتمه ، متاسفانه همه چیز یادم میمونه، حتی چیز های بی اهمیت.

من واقعا "نبودن" رو به " کم بودن" ترجیح میدم.

ولی ما هیچوقت به نبودت عادت نکردیم. فقط یه روز تو سکوت، باور کردیم که دیگه برنمی‌گردی... :)

یعنی فقط منتظرم برسم خونه و بعدش دیگه گریه گریه گریه.

بچه ها واقعا چیزه خوبی بووود فکرشو نمیکردم🤌🏻

از گفتن غم هات به دیگران نتیجه هم گرفتی؟

از نشونه‌های بزرگسالی یکیش اینه که دیگه تنهایی خیلی هم غم‌انگیز نیست.

چرا همه میگن ‌۱۸ سالگی ؟! باور کنید بحران ۲۳_۲۴ سالگی خیلی جدی‌تره٫یجوریه که فکر میکنی دیر شده برای خیلی چیزا٫در حالی که میدونی برای انجام یسری کارا هنوز وقت داری اما باز جور نمیشه و من این روزا دارم اینو با تمام وجودم درک میکنم …

دیدی میگن روز من نبود؟ برای من این زندگی،زندگی نبود…

متاسفانه دیگه حتی عصبانیم نمیشم این یعنی واقعا دیگه هیچی برام‌‌ مهم نیست.

کاش میشد یه شب فقط بخوابیم،بی فکر،بی غصه، بی ترس…

بزرگسالی داره بهم آسیب میزنه، دیگه نمیخوام بزرگ‌تر از این بشم.

خیلی دلم میخواست با این حرف مخالفت کنم و دلایلی برای غلط بودنش پیدا کنم،اما نمی شود: ((سَرنوِشتِ آدمی را جغرافیا رقم می زَنَد.))

من از پَسِش برمیام ولی اول باید گریه کنم.

رفقا فالو میکنید!؟ زودی بک میدمممممم

روزهای جالبی نیست، ولی صبر میکنم.