Perhaps it slips your mind that the crowds you see in the picture are not returning to anything — our homes and streets no longer exist. Everything has turned into emptiness, rubble upon sand. All that remains are the photos we’ve kept in our memories and on our phones, and a bit

با عقلانیت ابزاری به مقاومت مردمان «جنوب جهانی» در برابر استعمار و امپریالیسم می‌نگرند و می‌گویند: «نمی‌صرفد». در حالی که مقاومت اساسا در نفی عقلانیت ابزاری شکل می‌گیرد. شهادت‌طلبی رهبران و رزمندگان جبهه مقاومت نفی رادیکال عقلانیت ابزاری فردگرای «وبری»‌ شماست.

«تجربه آرژانتین نشان می‌دهد مشکل چندنرخی بودن، با دستور و آزادسازی و افزایش چند برابری نرخ رسمی حل نمی‌شود و نیاز به ایجاد توازن میان منابع و مصارف ارزی، کنترل جریان سرمایه و ایجاد ثبات اقتصادی دارد. ایران علاوه بر مشکلات آرژانتین، با مسائل مرتبط با تحریم و استفاده از شبکه

شما نمی‌توانید هم از لزوم «سیاست صنعتی و توسعه‌گرای ملی» حرف بزنید و هم حامی «آزادسازی»، «اقتصاد بازار» و «خلع ید دولت از اقتصاد» باشید. اگر بین سیاست صنعتی و دکترین نولیبرال یکی را انتخاب نکنید، به احتمال زیاد ناآگاهانه مروج دومی هستید.

«پدرم به من آموخت که نااُمیدی امتیازیست که ما فلسطینی‌ها از آن بی‌بهره‌ایم.» عرب برغوثی، فرزند مروان برغوثی، رهبر برجستهٔ فلسطینی که در زندان رژیم صهیونیستی‌ست. حم.اس نام او را در صدر فهرست تبادل اسرا قرار داده، اما رژیم به شدت مخالفت کرده. بازگشت او امید فلسطین را زنده‌تر میکند.

مجری «خط انرژی» در مصاحبه اخیر خود با عطا بهرامی، که ظاهراً نقدیست بر مناظرهٔ جبرائیلی و غنی نژاد، دوگانه‌ای میان حامیان «تثبیت قیمت» از یک سو و طرفداران «بازار آزاد» از سوی دیگر ترسیم می‌کند و در این میان، عطا بهرامی به عنوان نماینده‌ی یک «رویکرد سوم» معرفی می‌شود. اما این «راه

در قلب رأکتور اراک یعنی دقیقاً در کانال‌های کالندریا بتن ریخته‌اند؛ «به شکلی که آژانس تأیید کند برای کاربرد در آینده قابل‌استفاده نباشد» (از متن برجام). حقیقتاً هدف حامیان برجام، همچون ساسان کریمی، از ارجاع به یک عکس فتوشاپی و انکار و جدل و تشکیک در برابر این حقیقت اسف‌بار چیست؟

حتی مثال‌های گفتمان برانداز ونزوئلا دقیقاً شبیه ایران است: امثال رجوی و پهلوی کشور را رو به خارج و ارباب امریکایی همچون گاوی پرگوشت‌تر و شیرده‌تر از عربستان سعودی می‌فروشند، و امثال سریع‌القلم با داستان‌سرایی‌های خیالی از عربستانْ مدلی وهم‌آلود از توسعه رو به داخل تولید می‌کنند.

حمایت صریح بیانیه نهایی نشست وزرای جنبش عدم تعهد از خوانش ایران درباره #مکانیسم_ماشه (به نقل از عراقچی)، دستاورد دیپلماتیک بسیار ارزنده و مهمی‌ست. این اجماع کشورهای عضو جنبش، یعنی حمایت اکثریت جامعه بین‌المللی (به‌جز غرب) از موضع رسمی ایران، چین و روسیه، شرایط را برای روز خاتمه،

دقیقاً زمانی که ظریف، دارندهٔ نشان درجه یک «لیاقت و مدیریت» برای برجام، در حال ابراز دشمنی با لاوروف برای منافع سیاسی خود است، وزارت خارجهٔ روسیه (دبیر کنونی شورای امنیت) ساعاتی قبل از روز خاتمه بر حمایتش از ایران علیه اقدام سه‌گانه اروپایی و برای خاتمهٔ آن #خسارت_محض تأکید کرده.

از متن پاسخ ناصر قندیل به «ادعای دروغ ظریف»: «آیا عاقلانه است که احساس شرمندگی و میل به تبرئه‌ خود از مسئولیت یک اشتباه بزرگ، [موجب شود که فرد] تا سرحد جعل و داستان‌سرایی پیش رود ...، در حالی که شهید سلیمانی نیست که پاسخ دهد، و اگر بود اصلاًً ظریف جرات می‌کرد چنین سخنی بگوید؟»

فرزانه: خصوصی‌سازی از کجا اومده آقای سلیم؟ آقای دکتر شما بهتر از من می‌دونید از کجا اومده؟ غیر از اجماع واشنگتن، غیر از بانک جهانی و صندوق بین‌المللی؟ سرزعیم: به صراحت میگم، من اجماع واشینگتن رو قبول دارم. من خجالت نمی‌کشم؛ خیلیا مثلاً فکر می‌کنن خجالت داره. نه نه، خجالت نداره!

در حالی خود جان ویلیامسون (نظریه‌پرداز اجماع واشنگتن) با تبصره و تصحیح و احتیاط زیاد از ایده‌های خودش دفاع می‌کند، سرزعیم سنگر گفتمانی نولیبرالیسم وطنی را در مناظره با فرزانه کیلومترها جابه‌جا کرد و اعلام کرد: Washington consensus without apology!

اخلال عمده در نظام ارزی و پولی کشور و قاچاق ۲۶۸ میلیون یورو، تنها بخشی از پروندهٔ فساد و غارت در شرکت نیشکر #هفت_تپه است. هرگز فراموش نکنید که اگر این پرونده رسانه‌ای شد و زیر ذره‌بین دستگاه قضایی قرار گرفت، نتیجهٔ مبارزات و اعتراضات کارگران و تلاش‌های فعالینی چون محمد خنیفر بود.

مهمترین پیام دولت پزشکیان به مردم از زمان شروع به کارش: بیایید با حمایت از «گران‌سازی» مشکل تمام «ناترازی‌»ها را حل کنیم. وگرنه، خاموشی و تعطیلیْ کشور و مردم را بی‌چاره خواهد کرد.

#برجام تمام شد. ماشه هم کشیده شد و شوک اقتصادی‌ آن تخلیه شد. رژیم تحریم‌های سازمان ملل از نگاه غرب برگشت، ولی از نظر ایران و هم‌پیمانان نه. با حمایت اروپا از تجاوز نظامی امریکایی-صهیونیستی و اقدام برای فعال‌سازی ماشه، هرگونه «امید» واهی به گشایش با غرب دود شد و به هوا رفت. از