به نظرم آدمی حق دارد اگر از گذشته ها خواند و دلش هم خواست ...به آن روزگار و سرزمین‌ها سفر کند و ببیند. مثلا مهاجرت آریایی‌ها را ببیند یا روز تاج‌گذاری کوروش را از نزدیک تماشا کند. با ارسطو و بودا همکلام شود حق دارد بداند آنچه برایش گفته‌اند چقدر از واقعیت بوده حق تدارد؟

امید همیشه صدای بلند نیست. گاهی یه نفس عمیقه وسط ترس. یه پیام ساده به یه دوست. یه لمس کوتاه، یه نگاه امن. امید یعنی بدونی که تنها نیستی، و هنوز می‌تونی برای یکی دیگه پناه باشی. امید یعنی ما هنوز انسانیم. #امید #انسانیت #مراقبت_روانی

افسردگی داشتم، بعد دیدم عجب علاقه‌ای دارم به شنیدن درد بقیه! رفتم سراغ روان‌شناسی. فقط هنوز نفهمیدم این علاقه‌ست، یا سندروم “زخم‌خورده‌ها کنجکاوترند”

ایرانی بودن یعنی از بدو تولد باید بجنگی. با دنیا در تحریم و جنگ،با حکومت در سرکوب، با جامعه در قضاوت،با خانواده در فشار،با خودت تو مغزت.نه حکومت هوامونو داره، نه دنیا باورمون. یکی می‌زنه چون تهدیدیم، اون یکی چون ما رو ابزار بازی‌های قدرت می‌دونه. یه ملتیم خسته از هزار جنگ همزمان.

خود برتر بینی، تلاشی‌ست برای این که رشکمان نسبت به خوبی دیگران را نبینیم.

تجربه‌ دوست‌داشته‌شدن توسط یه آدم امن، قشنگه، ولی سنگینم می‌کنه.چون می‌فهمم خیلیا هیچ‌وقت اینو نداشتن.یه‌جور عذاب وجدان میاد سراغم،گاهی دلم می‌خواد برا همه همچین پناهی باشم ولی نمی‌تونم...شاید چون فراموش می‌کنم که منم هنوز در حال ترمیمم.

گاهی انقدر تغییر می‌کنیم که گذشته‌مون برامون غریبه‌ست؛انگار اون "منِ قبلی" اصلاً من نبودم. شاید واسه همینه که عمر همیشه کوتاه حس میشه،چون فقط "در لحظه" وجود داریم، نه گذشته‌مون مال ماست، نه آینده‌مون تضمین‌شده.

خواب دیدم با خانواده تو هواپیمایى بودیم، با تکون‌های شدید رفتیم بالای یه شهر جنگ‌زده. هواپیماها بمبارون می‌کردن، تیراندازا تو خیابونا بودن. هواپیمای ما جرأت فرود نداشت. دست مامانمو گرفتم و پرسیدم: یعنی قراره اینجا بمیریم؟ هنوز حالم بده.

کاش حداقل می‌گفتن خیالمون ازت راحته... وضع من بدتر بود، منو جوری بزرگ کردن که انگار طبیعیه آدم درد و بحران رو تنهایی بفهمه، تنهایی مدیریت کنه، تنهایی بگذره. نه افتخار داشت، نه امتیاز، فقط یه قهرمان خسته‌ی خودخوانده بودم با اضطراب مزمن.

راس میگه🥲

بقول گوردون آلپورت: "یقینی نصف و نیمه و شهامتی تمام و کمال، برای زندگی کافیست" خود را نباید معطل اطمینان کرد...

اگه بدن تون جای امنی برای زیستن نباشه شما ناخواسته یاد می گیرید که در ذهن تون زندگی کنید. این یکی از دلایل غرق شدن در افکاره!

چرا نمیذاری همه چیز فقط همونطوری که هست باشه؟شاید از شدت جستجوست که چیزی پیدا نمیکنی

به روزی فک کن که آینده جلوت نباشه و مجبوری فقط به گذشته‌ت فکر کنی.

از بودن آدمای باهوش دور و برم خیلی لذت میبرم. حتی ترجیح میدم یک آدم باهوش دلم رو بشکنه، نه یک ابله!

گاهی انقدر دیر می‌رسی که خسته ای واسه خوشحالی.

«ازت ممنونم که بهم گفتی: همه‌چیز درست می‌شه. فکر نکنم هیچ‌یک از ما در حال حاضر از این مورد مطمئن باشه ولی شنیدنش از زبون کسی دیگه حس خیلی خوبی داره.» • نامه از کَری به دیوید؛ برگردانِ سیاوش صمیمی‌فرد

تو مونه دریا ببین با اینکه جویبارم فقط.

کنترلگری یعنی توهم مالکیت بر میل دیگری. تنها عشقِ بالغ، آزادی و عدم‌قطعیت را تاب می‌آورد!