Çok samimi aynı zamanda korkunç mesafeli bir kadınım.. dışarıdan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama ikisini de taşıyorum aslında.

içine atmakla ortalığı ateşe vermek arasında gidip gelmek

Kafaya Akademik kariyeri koymuş Onda da tıkanmış Kız bahtsızlığı

dağ zannedip sırtımı dayadıklarım bir avuç toprak çıktı

zaman geçtikçe her şeye tahammülüm azalıyor

pazar akşamının hissettirdiği huzursuzluk

sanmak insanı mahveder

ruh hastası dediler deli dediler kafasında kuruyor dediler ama çirkin diyemediler

söylediğimi değil söylemediğimi anla

geçip giden ömürdü biz zaman sandık, yanıldık

bu hislerim karabatak

ana karakterin türk kahvesi deniz kenarı ve gün batımına ihtiyacı var

sürekli meşgul olmak istiyorum çünkü kafamdakilerle tek başıma kalırsam mahvoluyorum

yol o kadar yıprattı ki eve dönmenin heyecanı da kalmadı artık

duvarları iyi örmüşüm kimse giremiyor ben de çıkamıyorum

ben de pek kibardım henüz acıyı öğrenmeden

öyle bir ilaç bulabilmek isterdim ki kurtulabilmek

aynı tarifsiz buruk his

yaşadıklarıma tepki olarak sadece kahve içiyorum

iş çıkışı spotify’ı açtığın o kutsal an, ruhunun en kılcal yerlerine kadar hissettiğin o hürriyet duygusu…