Hiçbir dava çocuk ölümlerini haklı kılmaz; yaşamını yitirmiş her çocuk, yetişkinlerin güçsüzlüğünün ve ruhsal körlüğünün ağır bedelidir..

Agah Hoca ile Dört yıl önce yapılan röportaj.. “Bir önceki kuşak bugünkü gençleri Z kuşağı olarak kategorize ediyor. Oysa ki Z kuşağı bugünün sömürülen grubu. ‘Şımarık, apolitik, duyarsız’ diye sınıflandırılan gençler, kendilerine vadettiği hiçbir şeyi bulamamış insanlar.”

Bir insanın çığlığı, eğer duvarlara çarpıp geri dönüyorsa, o toplum ölmüştür.

“Psikolojiye daha çok ihtiyacımız var. İnsan doğası hakkında daha çok anlayışa ihtiyacımız var, çünkü var olan tek gerçek tehlike, insanın kendisidir. En büyük tehlike o ve biz bunun farkında değiliz. İnsan hakkında neredeyse hiçbir şey bilmiyoruz. Onun ruhunu incelemeliyiz,

Bir virüsle, bir yangınla,bir depremle ya da bir pankartla kararan hayatlara onlarca kez şahit olduk. Beş dakika sonra ölebileceğini bilen tek organizmayız biz;ama hâlâ nefsimizin esiri olmaya devam ediyoruz. Ne çok sevilmemişiz,ne çok görülmemişiz ki,açlığımız doymak bilmiyor.

Gençleri serbest bırakın ve Atatürk’ü Anma Spor Bayramı.. #GencleriSerbestBırakın

Bir aracı sürmek için testler var; direksiyon hâkimiyeti, zeka sınırı, refleks ölçümü…Ama bir kalbi büyütmek için yok.Kimse sormuyor: “Sabırlı mısın? Yaralayacak mısın? Sevebilecek misin?”Keşke anne-babalık için de bir ehliyet gerekseydi.Çünkü en çok orada kaza oluyor..

KAFA Dergisi Freud, Studies on Hysteria’da özellikle kadınların bastırılmış duygularını bedensel belirtilerle ifade ettiğini savunur.Anoreksiya bazen sadece incelmek değil; görülmek,duyulmak ve sonunda var olmak için verilen sessiz bir savaştır. Ve bu savaşın fitilini çoğu zaman toplum yakar.

Alın teriyle alınan yer, Vicdanla korunmalıydı oysa. Ama biz, vicdanı unuttuk. ‘Vatan sevgisi’ diye rol kesenlerin elinde,toprak utanca gömüldü. Çanakkale geçilmedi, doğru. Ama biz geçtik üstünden.. Sırtımızda taşımamız gereken mirası, Sırtından vurarak geçtik… Hem de bile bile

Deprem anında çocuğun çığlığını kameraya almak ‘anı’ değil, istismardır. Ebeveynlik, görünürlük uğruna çocuğunun korkusunu satmak değil; onu dünyaya karşı siper etmektir. Ebeveyn olmanın asgari şartı budur: Çocuğu korumak.

“Cehennem başkalarıdır.” —Sartre En karanlığı ise, bir insanın ölümle baş başa kaldığı son günlerinde, onun acısından haz alanlardır.

Egzersiz sadece kaslarımızı değil, zihnimizi de güçlendirir. Beden çalışır, zihin sakinleşir, ruh ise özgürleşir. Ruh-beden-zihin bir araya geldiğinde stres bizi yenemez💪🏼

Hedefe giden en hızlı yol; onu keyif aldığın bir yolculuğa çevirmektir. Herkesin seveceği bir spor ya da egzersiz türü vardır; onu bulduğunda beden, zihin ve ruh aynı ritimde ilerler ve stres seni yenemez💪🏼

Yürümek, zihnini toparlar, bedenini canlandırır, ruhunu sakinleştirir. Bazen çözüm bir adım atmak kadar basittir. Nietzsche’nin dediği gibi: ‘Tüm büyük düşünceler yürürken doğar.

Yürürken kas güçlenir; insan içiyle temas eder. Başını kaldırırsın, bulutlar seni sarmalar. Ve o anda anlarsın ki, yalnız yapılan bir yürüyüş, en derin konuşmalardan daha fazlasını söyler.

Kuramlar bu özlemi anneyle ilk bağa dayandırır. Ama 70–80, hatta 90 kuşağının çoğu annesi duygusal olarak ‘kendinde’ değildi. Kimimiz bu bağı yaşayıp kaybettik, kimimiz hiç deneyimlemedik. Belki de bu yüzden bazılarımız için bu özlem, hiç dolmayacak bir boşluk.

can gurses Camus’nün ‘saçması’ artık timeline’larda; Hannah Arendt’in ‘kötülüğün sıradanlığı’ ile birleşince dijital linçler vücut buluyor. Acımasızlık sıradan bir refleks gibi normalleşiyor. Böyle anlarda insan olmanın ağırlığı utanca dönüşüyor.

Ve özünde mustarip oldukları şey kendi özgürlük korkularıdır, gerçekte varolan seçimlerini inkâr etmeleridir. Sandıklarının aksine kendi yaşamlarının yaratıcıları onlar değildir; semptomlarıdır, kendi failliklerini bilinç dışı denen bir şeye devretmişlerdir. Adam Phillips

Ben bilmek istiyorum, hayat gerçekten bir avuç yerde durmadan dönüp durmak, sonra da yaşlanıp ölüp gitmek mi yoksa bu dünyada başka türlü yaşamak da mümkün mü? Küçük Kara Balık / Samed Behrengi