Ufuk çizgilerinde, yârdan izler gözlemek Dahî cümle kelâmı, vuslat ile sözlemek Beher damla yaşında gözü gözden gizlemek Yeter imiş gerçekten zulüm için özlemek

Kokmuyorsa artık sen Ziyân olsun bu beden

Öylesine sorulmuş sorulara verilmiş öylesine cevaplar kadar sıkıcı öylesine bir gece işte …

Ağırdan alır güneş, serilir de denize, batmak bilmez burada Bilir giderse eğer, yaşayan ölülere, mâtemler var sırada

Ziyân olmuş yıllarıyla, suya düşmüş hayâllerinden başka birikimi olmayan gönül yurtsuzu birer göçebeyiz…

Bu ızdırap, ömrümde, belki de son perdedir. Ahh, o çâre gözlerin, bilemem ki nerdedir.

Nafiledir, üzülsen de bağlasan da karalar Sahibinden başkasını acıtmazmış yaralar

Boşunaymış meğerse bunca yol ve de çaba Sen bir evlat kaybettin, bense bir ömür, baba

Ben ölüyorum dedikçe sustu Sessizlik sanki ona mahsustu

Hasret suya dalmakmış Dalıp da boğulmakmış

Her bitişi, hüzünlere gebedir Gün dediğin, gecelere hîbedir

Ahh, ah sen benim içime dışıma sığmayanım Ahh, ah sen benim yanımda yöremde olmayanım

Bilemedik, zaman imiş buralarda ömrün adı Fark etmeden geldi geçti ziyân edip her murâdı

Sayılı nefesimize sığdırdığımız sayısız hayallerimizle beraber, kaçınılmaz sona doğru yaptığımız amansız bir koşudur yaşamak …

Eksiğimdin öncesi, şimdi gönül yaramsın Tek başına sen benim hayata muhtıramsın

Gece ve gündüzlerim gelişine gebedir Nefes aldığım her ân, vuslatına hîbedir