ساعت پنج و پنج دقیقه‌ی عصر است. باران، مثل دانه‌های مروارید، آرام‌آرام بر بام‌های کاه‌گلی قریه فرود می‌آید و صدای شرشر آن نرم‌نرم گوشم را نوازش می‌کند. زیر کمبل نشسته‌ام و مشغول مطالعه‌ی کتاب «بگذار نفس بکشیم» هستم. در این هوای بارانی، نفس کشیدن معنای دیگری پیدا می‌کند و هرکاری

برای رفتن به کورس هنوز زود بود. پس به آشپزخانه رفتم و یک پیاله آوردم. پیاله را پر از آب جوش کردم و در کنار طاقچه اتاق نشستم و به بیرون نگاه کردم. گرمای پیاله آب جوش بر روی شیشه‌های سرد را بلوری کرد و من دستم را روی شیشه مالیدم. احساس سردی و رطوبت شیشه را حس می‌کردم. پیاله آب جوش

هم‌زمان با آغاز امتحانات چهارونیم‌ماهه سال، هیاهو و زمزمه‌هایی شنیده می‌شد مبنی بر این‌که افغانستان در حال سقوط است. همه رسانه‌های اجتماعی، آمار دقیق و تازه‌ای از وضعیت کشور و ولایت‌های مختلف منتشر می‌کردند. ولایت‌های افغانستان یکی پس از دیگری، در فاصله‌های زمانی بسیار کوتاه، به

همیشه روز اول دانشگاه را در ذهنم تصویر می‌کردم: چه لباس و چادر بپوشم؟ چه نوع بوت یا کرمیچ انتخاب کنم؟ چه رنگ قلم و کتابچه بخرم؟ چگونه با استادها و هم‌صنفانم رفتار کنم؟ همه‌ی این‌ها را در ذهنم چیده بودم تا بعد از آزمون کانکور، قدم‌به‌قدم آن‌ها را عملی کنم. اما نمی‌دانستم سرنوشت

علمي تحقیق او څېړنه د نړۍ د پرمختللو هیوادونو، په ځانګړې توګه اروپا د پرمختګ او ځواکمنتیا یو له پټو رازونو دی. په دغو هیوادونو کې د پوهنتونو ترڅنګ ځانګړي تحقیقاتي سازمانونه او ادارې تل د دولتونو له ځانګړې پاملرنې او ملاتړ څخه برخمنې وي او وخت په وخت کنفرانسونه او سمینارونه جوړوي.

چهار سال گذشته و هنوز قدمی به‌سوی مکتب نگذاشته‌ایم؛ از حق تحصیل محروم مانده‌ایم و حتا آزادانه نمی‌توانیم در شهر و بازار و مکان‌های تفریحی گشت‌وگذار کنیم. این چه ظلمی‌ست؟ نمی‌دانم چه گناهی مرتکب شده‌ایم که این‌گونه آزار می‌بینیم و مجازات می‌شویم. چرا با ما این‌قدر سخت‌ می‌گیرند

استاد رویش تقریباً سه سال پیش، در اولین جلسه‌ی امپاورمنت از ما دختران پرسید: «در شرایطی قرار می‌گیرید که نه شکست را می‌پذیرید، نه خودکشی می‌توانید، نه ادامه داده می‌توانید و در محدودیت‌های زیادی قرار می‌گیرید؛ نه به گذشته برگشته می‌توانید، چه راه‌کاری را پیش می‌گیرید؟» جواب این

یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایم، شرکت در امتحان کانکور بود. همیشه رویاپردازی می‌کردم که صنف دوازدهم را تمام کنم، آمادگی بگیرم، در امتحان شرکت کنم و در رشته‌ی دلخواهم، یعنی طب معالجوی، کامیاب شوم. حتی آرزو داشتم اول‌نمره‌ی کانکور شوم و خانواده‌ام را غافل‌گیر کنم تا بدانند دختر، خیلی قوی

خبر اعلام نتایج کانکور امسال در همه‌ جا، به‌ویژه در رسانه‌ها منتشر شده بود. همه به محمدموسی، اول‌نمره‌ی کانکور امسال تبریک می‌گفتند و موفقیت او در صدر اخبار قرار داشت. اما امتحانی که من و دختران این سرزمین برایش چهار سال انتظار کشیده بودیم و برنامه برایش چیده بودیم، حتی نام‌ ما

رویش: از روزی که تو را در کلسترایجوکیشن در جلسات امپاورمنت دیدم و با هم آشنا شدیم، چیزی در حدود سه و نیم سال یا چیزی بیشتر از آن می‌گذرد. خیلی دیر بود که من پی بردم که پدرت نیست. تو را همیشه یک دختر شاد، همان‌طور که گفتی دختر استوار، بسیار با متانت یافتم. می‌خواهم بپرسم که بعد از

هر شب، وقتی آسمان کابل آرام‌آرام تاریک و چراغ خانه‌ها یکی‌یکی روشن می‌شود، من کنار پنجره‌ی اتاقم می‌ایستم. به آسمان نگاه می‌کنم، به ستاره‌هایی که با هم نجوا می‌کنند و با تمام وجودم دعا می‌کنم. برای چه؟ برای آینده. برای روزهایی که شاید هنوز نیامده‌؛ اما امیدشان مرا زنده نگه می

هیچ‌وقت برای شروع دیر نیست. هر زمان که آغاز کنی، تا رسیدن به هدف دست نکش. وقتی به خواسته‌ات برسی، احساس خواهی کرد خوشبخت‌ترین انسان دنیایی. حتی سختی‌ها و رنج‌هایی که پشت سر گذاشتی، برایت شیرین خواهند شد، چون به تو تجربه داده‌اند. قله‌های موفقیت برای هر انسانی احساسی نیک و

یکی از بهترین آهنگ‌های داوود سرخوش، آهنگ «سرزمین من » است. این یکی از همان آهنگ‌هایی بود که در روزهای آخر جمهوریت و حتی در همان روزهای اول سقوط، گروهی از دختران آن را خوانده و منتشر کرده بودند. این آهنگ سال‌ها پیش توسط داوود سرخوش اجرا شده بود؛ اما معنی واقعی آن را ما دقیقاً چهار

Royesh: During your time at Sayed al-Shuhada School, one of the most tragic events in recent memory took place—the attack on your school. Do you remember how that incident happened? What grade were you in at the time? Where were you when it occurred? Suraya: The attack on Sayed

Royesh: During your time in Afghanistan, which of your teachers influenced you the most? Was there a particular subject you were especially interested in? Tahera Khadimi: I am drawn to literature, history, philosophy, and especially human rights. In fifth or sixth grade social

بررسی چشم‌انداز آینده‌ی آموزشی دختران بازگشته از مهاجرت در اکس‌اسپیس نسل پنجم همراه با دکتر سردار محمد رحیمی، استاد دانشگاه و پژوهشگر، وضعیت آینده‌ی آموزشی برای دختران برگشته از مهاجرت به افغانستان را بررسی می‌کنیم. روز: یک‌شنبه، ۵ اسد/۲۷ جولای ۲۰۲۵ ساعت: ۸ شب (افغانستان)،

بامیان یکی از ولایت‌های تاریخی افغانستان است که در متن و بطنش هزاران قصه‌ی ناگفته و درد نهفته دارد. همان‌گونه که شاعر می‌گوید «یک جهان اعجاز دارد بامیان/سینه‌ی پر راز دارد بامیان» این شهر، شهرِ افسانه‌ها و اساطیر کهن است. زمانی که من ۶ساله بودم، در این شهر آمدم. درس و تعلیمم را

در حال مرتب کردن الماری لباس‌ها بودیم که ناگهان بقچه‌ای توجهم را جلب کرد. با شوخی گفتم: این بقچه‌ی عروس مال کیه که این‌قدر قشنگ و مرتب بسته شده؟ خواهرم خندید و گفت: باز کن ببین، شاید چیز باارزشی داخلش باشه! هنوز در حال باز کردنش بودم که صدای نگران مادرم آمد: دخترم، آن بقچه را

از زمانی که کابل به‌عنوان پایتخت افغانستان انتخاب شد، همواره در کانون توجه قرار داشته است. این شهر، از گذشته‌های دور تا امروز، مرکز تجاری، فرهنگی و سیاسی کشور بوده و همچنان بسیاری از تصمیمات سرنوشت‌ساز در دل آن گرفته می‌شود. با این حال، کابل همواره با چالش‌هایی بزرگ نیز روبه‌رو

رهبران فردا (9) - FutureSheLeaders سحر ثنا: ما در میدان خود می‌رزمیم! youtu.be/ghETo_Wv9B4?si…