defalarca kez üstüme giyinmişim kendimi, bir cenaze gibi… simsiyah, yakası kalkık, ve hep biraz eksik.

ama yazmak başka. yazmak, yüzüne bakmadan sarılmak gibi. acını bölüşmek değil belki, ama yanında bir sandalye çekmek.

bir ara tanrıyla tartıştım: beni niye böyle yollara saldın, dedim.

Birinin servetine dönüşmemek için direndik, ama gençliğimiz sessizce elimizden kaydı.

Edirne’den umut, renk ve coşku: Kakava ve Hıdırellez kutlamalarından anlar.

Bir nedeni yoktu.

ben sadece durmak istiyorum biraz. bir ismin olmadığı bir yerde, bir kimliğe sığmadan, bir gözyaşına değmeden ve hiç kimsenin kalbine dokunmadan.

x.com/i/spaces/1jMJg…

Şşt! Sen ne ayaksın ?

Ben tamamen yitip gitmeden önce, sana hayatımın aşkı olduğunu söylemek istedim. Çünkü sen, beni her gün güldürdün; hayatımı yaşamaya değer kıldın, kendimi hiç yalnız hissettirmedin. Her şey yolunda gitseydi, seninle yaşayıp seninle ölmek isterdim.

Gurbeti, bizler için yaptılar, Kapısını pek muntazam çattılar. Ölüm ile ayrılığı tarttılar — Elli dirhem fazla geldi ayrılık.

x.com/i/spaces/1OyKA…

İyi bayramlar.🖤

x.com/i/spaces/1mnGe…

x.com/i/spaces/1lPKq…

Dejenere olmuş insanların tutkuları, yanıp sönen bir çöküş bayramıdır.

Ve insan düşünmeden edemiyor: Bir ilişki için sadece “sevgi” yeterli mi? Yetmiyor… Pek çok farklı dinamiğin, eşsiz bir uyumla çalışması gerekiyor. Peki bu ne kadar mümkün? Veya sonsuz mu olmalı? Ya da gerçekten sonsuz olmalı mı? Bugün de böyle…

bir mükemmeliyet daha… ben o kelimeleri dinlerken nefesim bıçak gibi bölündü. bütün kanatlarımı tek seferde kırdılar. hiçbir acı böylesine sessiz olmadı.

Söz sahibinden ayri yürüyorsa ikisini de birak.

x.com/i/spaces/1jMJg…