“Elin baharından güzeldir sendeki güz, sendeki kış, elin yazından sıcak bana.”

Döndük yine başladığımız yere

Bu ara noluyo harbiden çok saçma günler geçiriyorum

'biraz şeyi anladım bi insanın sevilebilmesi için kendisi gibi olmaması gerekiyomuş'

Olsa da konuşsa kalbimin dili..

BAŞAK; -Sen iyi değilsin. +Uykumu alamadım. -Neden mutsuzsun? +Uykum var. -Neden sinirlisin? +Uykum var. -Üzgün gibisin. +Uykum var.

Anlaşılmak bu kadar zor olmamalı ya

Şimdi ne desem boş

ben ne zaman emekli olcam yaa

Bu savaşın galibi yok. Kazanan kaybeder. Hayat gibi.

Şu genç yaşımda fazla ciddi mevzularla uğraşıyorum, değer mi sanmıyorum..

neden ya neden napsam olmuyo

-Kardeşime böbreğini mi vereceksin? +İstersen sana da yüreğimi veririm..

…

İki saat yarın için kombin yaptım ama sabah uyandığımda vazgeçip elime geçeni giycem..

‘sen kaya ve mermer de olsan, gönül ehline erişince cevher haline gelirsin’

ya şu küçücük bünyem nasıl bu kadar siniri kaldırıyo hâlâ anlamıyorum

Suyun akıp yolunu bulduğuna inandığım günlerden, hiçbir şeyi tamam edememiş olmanın verdiği yorulmuşluğa giden yolda ziyan oldum biraz da. Su aksa da yatağını bulamıyor bazen. Gitsem de yetişemiyor koşsam da ulaşamıyorum bazen. Çaresiz ve biraz çabasız ama tırnak diplerim sancılı

defolup gitmek istiyorum..

Bir taş kadar hissizleştim. Hayat insanı, olduğundan bambaşka birisine çeviriyor. Farkında bile olmuyorsun. Hissizleştikçe keskinleşiyorsun. Tepkilerin farklılaşıyor. Hayat biraz böyle deyip geçmek zorunda kalıyorsun. Önceden olsa yasını tutacağın her şeye bir göz ucu bakıyorsun.