ben senin hayalinde eskidim…

tüm haklı oluşlarımın arkasında mutsuzluklar acılar ve yutkunamayışlar yatıyordu…

yalnızca ölü balıklar akıntıya gider…

Güneş ısıtmıyor artık,yanan odun desen nafile,yorganımıza sarılıyorum,ne zaman gelip bu soğuktan kurtaracaksın beni söylesene?

Ellerim sımsıkı bağlı birbirine,ayakkabılarım eskidi gömleğim toz içinde,yine evimizin önünde bekledim,belki gelirsin diye.

Açık kapıdan esen rüzgar,eski sandalyeden gelen gıcırtılar,senin özleminle dolup taşan anılar,sen gelememişsin,mutluluk artık neye yarar.Saçlarım ağardı,gözlerim yorgun,belim kamburlaştı,gözlerim yine seni bekler.

"Ben daha susmayı becerememiş bir insandım,dilim sussa aklım,aklım sussa kalbim haykırıyordu.Onca şeyi nasıl başarabilirdim ki,gerçekten kendime güvenim kaldı mı artık?Bilemiyorum..."

Sözlerim anlamsız olurdu bitanem,eğer sana yazılmasaydı...

Bekle geleceğim desem bekleyecek misin kalbimin eşiğinde.Zamanı değil desem,gelecek misin zamanı gelince.Seviyor musun beni gerçekten?Seviyor musun bekleyecek kadar bitanem...

Sabredelim demiştim hatırlıyor musun? Biraz daha sabredelim. Belki sabrın sonunda ellerimiz kavuşur birbirine. Gözlerimiz hasret giderir mum ışığında. Biraz daha sabredelim. Sadece birbirimizi duyarız,herkes sustuğunda,gökyüzü karardığında.

Belki çok çetrefilli sözler duyamazsın benden. Belki seni seviyorum demem sadece. Gözlerimden anlarsın,benim aşık olduğum,senin güzel değiller dediğin gözlerine dalıp gittiğimde. Sayfalardan anlarsın,dilimden sözcükler değil,kalemimden mürekkep süzüldüğünde.

Havada toprak kokusu var sevdiğim,gel bu yağmurdada beraber ıslanalım. O koku aşk kokusuna dönsün,gözlerimiz birbirine değince yapraklara vuran güneş, aşkımızdan utanıp sönsün.

Derman bulmak çokta mühim değil Dert sen oldukça. Dert büyük de olsa elzem değil, Derman sen oldukça.

İnsanlar aşksız kalmış birtanem.Bana "hâlâ onu unutamadın mı?"diye soruyorlar.Oysa sana olan aşkıma geceler şahittir,kalbim tutsak.

Yine kalabalıklar arasında ağlıyorum, neden kimse dönüpde "iyi misin"diye sormuyor .Doğru ya,ben yıllarca gözümden yaş gelmeden,ruhumla ağlamaya alışmıştım.

Ah,sevdiğim. Ne zaman seveceksin beni,benim seni sevdiğim gibi. Her daim bekler misin beni,benim seni beklediğim gibi...

Lakin sor bana,bir kere de olsa sor. Seni kendimden uzaklaştırmışken, kendimi senden uzaklaştırabildim mi?

Yarın için onlarca hayal kurmuştuk seninle,bunları zamanı gelince yapalım dediğim için,sahiden kızgın mısın bana?

En yüksek çığlıklar,en büyük sessizliklerdedir...

Son zamanlarda fark ettim ki,hayatım boyunca kimsenin önceliği olmadım.Ben başkalarını kendimden bile önce düşünürken,insanlar beni her zaman en son sıraya koydular,her daim en son hatırladılar,bazen hiç hatırlamadılar.