İhanetlerini adalet naralarının ardına gizlemeye çalışanlar, adalet tecelli ettiğinde merhamet dilenirler. Çünkü adalet, ihanet etmez.

Siz Amerika'nın öldürdüğü Süleymani'nin cesedini Amerikan arabası ile taşıyan, karanlık ilişkileri açığa çıkmasın diye Reisi suikastının üzerini örten, kendi başkentiniz Tahran'da Heniyye'yi Mossad'a satan adamlarsınız. Bu kez diplomasiyi kimin kucağında yürütüyorsunuz acaba?

Biz bu coğrafyada kardeş katletmiş adamlarız. Kuzen meselesini bir kez daha düşün istersen.

Öncelik tanımak bir sevgi dilidir.

Ben, göğü hep bir kurşun gibi ağır o şehirde sırılsıklam gezerdim.

"Yarattıklarının şerrinden, karanlık çöktüğü zaman gecenin şerrinden, düğümlere üfleyen büyücü kadınların şerrinden ve haset ettiği zaman hasetçinin şerrinden, karanlığı yarıp sabahı ortaya çıkaran Allah'a sığınırım."

İnsan için; içilen suyun, yenen ekmeğin ve yaşanan hayatın olduğu kadar, edilen söz ve duanın da bedeli vardır.

Eskiden umutlu bir geleceğe çıkan bu sokak, artık geçmişe doğru visalsiz bir hasrette nihayet buluyor.

Bir hilâlin şavkında bu memleketi Türklüğe ve İslamlığa emanet eden ervah-ı mukaddese ile beraber vecd pususunda beklemekteyiz.

İnsanı hapsetmekten murad terbiye etmektir. Hepimiz tımar-terbiye olmak için buradayız. Kolay bir şey için cennetten sürgün edilmedik. Bu vesile ile tekrar hatırlayalım: Dünya, ednâ kökünden gelir ve 'aşağı olan' anlamını taşır. Tırmanmak ve yeniden yukarı çıkmak için buradayız.

Eski bir yarayı kaşıyorlar. Henüz oy vermeye dahi yaşı yetmeyen çocukları kendilerine siper ediyorlar. Çoğu delikanlılığın heyecanına kapılmış, neden orada olduğunun bile farkında değil. Birinin ayağı taşa değse nasıl vereceksiniz hesabını? Çekin ellerinizi çocukların üzerinden.

Son kurşunuyla düşmanını ıskalayan birinin, ölüme gülen çaresizliği gibi yaşanıyor bazı hayatlar.

Rüstem Pehlivanlar’ın sesinden “Kurşun” şiiri… #15Temmuz “Elimizde bayrak, burcumuzda sancak; Halil ölüp, Ali dirileceğiz!"

Hayata dair mânâ arayışımızda her gün biraz daha yol kat ediyoruz. Çoğu zaman görünen görünmeyeni örter. Sanılmasın ki herkes her gün aynı insan olarak uyanıyor. Hiçbirimiz bir gün önceki "biz" değiliz.

Yaradılışa dair ne varsa göğsümüzde taşıyoruz; iyi-kötü, hayır-şer, aşk, hüzün, öfke, sevgi, şefkat ve merhamet. Her biri istidadın ve gayen nispetinde seni 'sen' yapıyor. Hangisine azmin daha çetinse ona yahut ondan bir parçaya dönüşüyorsun.

Hasret çektiğimde sokağından geçtiğim bir çocukluğum var.

Bir yıldız daha kayıp gitti dönülmez akşamın ufkuna doğru; bir ulu çınarı, bir zarafet heykelini daha uğurladık giden tüm diğer kervanların ardından. Yavuz Bülent Bakiler de gurbet diyarından göçünü topladı. Mekânı cennet, ruhu şâd olsun.

Leyla çok güzel olduğu için değil, Mecnun ona çok güzel baktığı için Leyla'ydı. Yani keramet sevilende değil, sevendedir. Ne demiş Aşık Veysel: "Güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa." Yoksa sen etine göz dikeni mi aşık sandın?

Türk Edebiyatın İlkleri ile ilgili soru floodu. İlk Hikâye Örneği?