uykuya dalışını sayfalarca anlatan proust'u okuyup uykuya kendimi bırakmak istiyorum bu gece. tek ihtiyacım buymuş gibi.

gitgide yaz aylarını hevesle beklediğimi fark ederken bilge karasu’nun sözlerini anımsayıp gülümsüyorum. “yaşamak demek, yazsa denize gitmek, kışsa deniz aylarını beklemekti ona göre.”

bugün aklımın bir köşesinde hep portrait of a lady on fire filmi vardı. ''tüm aşıklar bir şey icat ediyormuş gibi hissediyor mu?'' repliği yankılandı durdu kulağımda. yüzümdeki o üzgün ifadeyle sarmaları ikişer ikişer yedim.

okuduğum kitaplara yeniden dönüşlerimi çok seviyorum. artık aynı kişi olmayarak araladığım o sayfalarda okuduklarıma da ilk kez tanık oluyorum hissi heyecan veriyor. yeniden başlayışlara hep çok hevesliyim.

biraz içilmiş kahve ve harlem ritmi…

bazen içimde var olduğunu bildiğim fakat yansıtamadığım bir duyguyu kitap okurken bir satır arasında fark ediyorum. o dakikadan sonra dönüp kendime bakma isteğimin coşkusu içimi gıdıklıyor. kelimelerle gelen ayaklanmalara hep inanacağım.

tatları hissedemeyecek kadar hızlı yemekten, detayları kaçıracak gelişigüzel okumalardan ve ağaçların çiçek açtığını fark edemezsem diye korkarım hep.

plajda bir roman bitirdikten sonra kitabı çantana kaldırıp kendini denize bırakmak... ihtiyacım olan şeyi buldum.

evin bir köşesinde balkon olduğunu bilmenin rahatlatıcı bir yanı var. havaların ısınmasıyla çiçekleri güneşe çıkarmak, masanı sandalyeni gökyüzünü gören köşeye yerleştirip kahveni yudumlamak ve omuzlarına değen hafif esintiyle yaz akşamları kitabını aralamak…ben balkon kızıyım.

bir kitap okuyorsunuz küçücük bir adım atamayışın sizden götürdüklerine şahit oluyorsunuz. sonra başka bir kitap okuyorsunuz bir durumu kabullendikten sonra ileriye doğru adım atmanın nasıl özgürleştirdiğini fark ediyorsunuz. müthiş. kitaplara inanıyorum.

hayatımdaki her şeyi kitaplara, filmlere, gönülden sevdiğim her şeye bağlayabildiğim için çok mutluyum. nasıl görmek istiyorsan öyle görebilmek müthiş. keyif burada.

bugün jaddeh khaki filmindeki bu sahneyim ben.

harika bir roman keşfettiğimde onu çocuksu bir sahiplenmeyle kendime saklamak istiyorum çünkü o kitap beni buldu. kitaplar sizi hep bulur.

bir romanı okumak için koşa koşa eve gitme heyecanıyla ömür boyu yaşayabilirim.

ağzımın suyunu akıtan o kitap geldi…

aşık olunca kitap okuyamayacaksak aşık olmayalım kitap okuyalım

insan bazen sadece saatlerce oturup okuma eylemi üzerine düşünmek istiyor. nasıl bu kadar keyif verdiğini, çıkarılan anlamlardan ayıklanan düşünceleri... ve o anlar aklıma hep kara kitap'taki şu söz geliyor: 'bir başkasının belleğini ağır ağır edinmekten başka neydi ki okumak?'

gittiğim şehirlerde kitapçılar üzerinden gezi planı yapmaya bayılıyorum. insan en sevdiği şey üzerinden çok daha zevkli keşfediyor her şeyi. bu da benim için kitaplar. bir kitabın peşine düşerek tüm şehri gezme fikri her zaman çok güzel.

annie ernaux'un bir kadın kitabını okumak, yetişkin bir kadının annesiyle olan ilişkisini seyretmek gibi. bir kadının annesini ''kadın'' olarak anlatması o kadar zor ki. kusurları örtmeyen mesafesi annesine olan sevgisini hissetmenize engel olamıyor. hayranım ona.

orhan pamuk'un ritüeli o kadar güzel ki. yazdıklarını hayatını paylaştığı kişiye okumak. ''bana bugün ne yaptığını göster'' sözünü işittiğinde minnet duyarmış. sevdiğin insanın fikrini almak istemek, görüşünü önemsemek... her yerinden incelik akıyor.