صدای کف زدنت کبک‌های کیهانی را برای من که زمینی هستم بیدار می‌کند «منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟ ولی شکفته بادا لبان من که نیمه‌ماهِ نیم‌رخانِ تو را شبانه می‌بوسند فدای تو دو چشم من که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند» #رضا_براهنی جام

چنان زلال شود آن کسی که تو را یک بار فقط یک بار نگاه کند که هیچ‌گاه کسی جز تو را نبیند از پس آن حتی اگر هزار بار هزاران هزار چهره را نگاه کند. یتیمِ زیبایی خواهد بود این جهان اگر آدم‌هایش بدون رؤیتِ تو چشم گشوده باشند. #رضا_براهنی جانم

می‌خواهید عاشقتان شوم، برایم براهنی بخوانید، آهسته، تا آرام بگریم.

من از سلاست دستانش تمام زندگی‌ام را سوال خواهم کرد و در سلامت چشمانش یتیم ماندگی‌ام را تمام خواهم کرد چگونه نرم در آید که گُل، که گُل، حتی، چو صبح صادق پاهای او نمی آید؟ چو بال نرمی پاهای او نمی آید؟ #رضا_براهنی جانم

دنیا برای من معنی ندارد من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم و بمیرم اما نشد هستی خسیس‌تر از اینهاست دردی که آدمِ حسی احساس می‌کند بی‌انتهاست #رضا_براهنی جانم

گرچه روحم تبلور ویرانی‌ست اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است من حافظ تمامی ایام نیستم اما حتی اگر بمیرم چیزی نمی‌رود از یادم #رضا_براهنی جانم

و در چشم خلق حالا تُکِ شکسته و افتاده‌ی مدادم هستم گُم و خُرد و لـِه شده در زیر پای عابرها گُم برای آنکه شهادت دهند شهادت که من زمانی خوشبخت بوده‌ام و حالا به هیچ چیز و هیچ جای جهان معتقد شده‌ام #رضا_براهنی جانم

آهای آهای عوضی! مگر نمی‌بینی که روز تو تمام شده! که ظلمت است در همه جا شبت اگر حتی نیامده باشد کجاست؟ کجاست؟ کجاست حس ششم خونینت که وقوع واقعه را پیشاپیش بو می‌کشید! و این دست، دست، دست راست من است! ببّرید تا که ننویسم! #رضا_براهنی جانم

چقدر آدم عاشق تنهاست به ویژه اگر شاعر باشد به ویژه اگر این نکته را فقط به گوش این کاغذ فقط با همین قلم برساند به کسی اما نگوید و بعد خط بزند که مبادا یکی ببیند حتی خود قلم ببیند و یا خود کاغذ #رضا_براهنی جانم

به پیشواز حادثه رفتن به پهنه‌ی پیشانی‌ام نوشته شده چه هیچ، چه هیچ، می‌گویم چه هیچ خواهد بود این جهان بی در و پیکر و این عواطف به هدر رفته در زمین لم‌یزرع که بر آن زیسته‌ام این جهان باطل عاطل افسوس نمی‌خورم که بی‌خود آمده بودم وقوف یافته‌ام که سر و پایش از ازل بی‌خود بوده

ای برگ‌های زرد فروریخته برشانه های من وقتی که نیستم! من می‌گریستم بی آنکه سر درآورم از این‌همه انبوهی ِتباهی و اغراق حجم‌ها طاووس‌های عاشق ِمن سر بریده در امواج ِآب، رها می‌رفتند و طوطی ملوّنی از آسمانی مخفی خورشید را تقلید می‌کرد من می‌گریستم بی آنکه سر درآورم از این همه

من کامران محمدخانی هستم، شاغل در باغ کتاب تهران امروز و در این لحظه من آگاهانه و هوشیار، بدون مصرف الکل یا مخدر، به زندگی خودم پایان می‌دهم. دیگر تحمل این رنج را ندارم و متاسفم که تا اینجا برای اطرافیانم تلخی و تاریکی به بارآورده‌ام. حضور من دیگر مفید نیست. ببخشید و شاد بنوشید