Üzgünüm ama babamın editörlük yaptığı dönemde gittiğim kitap fuarlarının tadı artık yok. Babamla gidişlerimizden midir yoksa artık gerçekten fuarların beklentiyi karşılamamasından mıdır bilmem, ben tat almıyorum.

Jaco Van Dormael’in “Le Tout Nouveau Testament” (Yeni Ahit) filmiyle haftayı kapatıyoruz. Absürt, fantastik, eleştirel…

Kuşlar ve gökyüzü.

Siz seversiniz sevmezsiniz, bilmiyorum ancak sonbahara yakışan, tatlı bir film. Benim de guilty pleasure filmlerim olamaz mı yani?😄

Son dönem en çok dinlediklerimden biri daha open.spotify.com/track/5ZK62nSc…

Guilty Pleasure kişiye görelik taşır. Herkes bu zevk listesini kendi standartlarınca belirler. Kendimce “guilty pleasure” olarak nitelendirdiğim bir şey senin nitelemene uymak zorunda değil. Bu bir guilty pleasure’dır herkes duysun da demedim, bencesini paylaştım, sakin olun :)

Israrla söylüyorum kesinlikle benim “guilty pleasure” filmlerim arasında. Fikrimi önemsemeye devam edip, guilty pleasure değil demeye devam edebilirsiniz. :)

Bugün denk geldiğim bir anlatıda, Beauvoir’ın edebiyata bakışı şöyle ifade ediliyordu: “Siyah beyaz bir varoluş, ölümsüzlük, sonsuzluk” …

Kısa ama etkili… Terence Dixon’ın James Baldwin’i konu alan ve Paris’te geçen bu kısa belgesel filmi, yazar olmasından öte siyah olmasına dair anekdotlar sunuyor. Gergin ve tartışmalı başlayan film, Baldwin’in net duruşuyla, keskin görüşleriyle devam ediyor

Yılın bu zamanları seyretmeyi sevdiklerimden…

Çocukken annemin bir kitabında denk gelmiştim Monet’nin “Impression: Sunrise”ına. Çocukluğun az bilgi ama cesur bakış açısıyla anlam yaratma ve bu anlam yaratma sürecinde çok daha yaratıcı ve eğlenceli olmak vardı. Keşke her esere biraz da çocuk gözümle bakabilseydim.

Ben bugünden de alacağımı aldım, iyi ki küçük kalpler var.

Zamanlar, mekanlar arası geçişleriyle, kaçışın ve vazgeçmemenin hikayesi eşliğinde yer yer Brechtyen etkilerle, yer yer sessiz sinema gezintileriyle şiirsel denebilecek, jungle gezisi garantili bir Miguel Gomes filmi.

Proust’un naif kelimeleriyle, ince detaylarla sarılmış betimlemeleriyle dolu bir gün. Henüz 20’li yaşlarında yazdığı bu eser, Proust’a doğru akmamızı sağlayan, zamanı hissettirmeyen bir etkide. Deneme türünde nitelendirebileceğimiz bu eser Proust’un eserlerine bir giriş metni.

“Ve sonra dans ettik” sevdiğim bir film… Haliyle yönetmeninin elinden çıkan “geçiş” filmi de ilgimi çekti ve izlemeye koyuldum. İstanbul başlı başına bir anlatıdır zaten… Akışta iki hikaye bazen koptuğumuz ve Beyoğlu’nun kuir yaşantısının gerçekliğinde bir film deneyimi…

Godardlı pazar

Kasımın bilmem kaçıncı kitabı?(!) :)