Bir şarkı keşfettim. Tam uyumak üzereyken kalkıp bir sigara yaktım. Artık ağlamıyorum. Sadece şarkıyı dinledim. Dinlerken çocukluğuma gittim. O küçük bana sarıldım. Sımsıkı -hiçbir şey söylemeden- sarıldım. Ağlamadım.
Bazı şarkılar aşka yazılmaz ya da aşık olduğunuz kişi için dinlemezsiniz. Bence bu şarkı öyle.
Geçmişte hayatımda çok önemli yer kaplayan ama şimdi bir şekilde olmayan arkadaşlarımı anımsadım. Şimdilerde sadece hatıralarımdalar. İyi ki gelip geçmişler hayatımdan.
Bir psikoloğum önemli olan kötünün içindeki iyiyi bulup ona odaklanabilmek demişti. Ben iyiden besleniyorum. -mış gibi yapamıyorum. Neyse o. Tabii ki kırmadan, incitmeden.
30’umdan itibaren kötü şeyler yaşadığımda ‘bunu ben neden yaşıyorum/yaşadım?’ ya da ‘bu bana ne hissettiriyor?’ Bu sorulara verdiğim cevaplarla birlikte iyiye odaklanıp kendimi kötünün içinden ayıklıyorum.
Gerçekten bu kadar cinayet, şiddet, bir canlıyı öldürebilme vs çok üzücü. İnsanın başka bir insana, hayvana eziyet etmesini hatta ve hatta öldürmesini idrak edemiyorum. Aklım yetmiyor. Gerçekten lanet olsun!