“… ulaşılan gerçekleri, kavrayabilecek olanlardan sakınmak ve saklamak ne kadar yanlışsa; onu algılayacak durumda olmayanlara açıklamak da o kadar yanlış olur.” diyor Gazzali. Anlamayan için kendinizi yorduğunuzda ve zamanınızı harcadığınızda aklınıza gelsin.

Bunu okuyup sarsılmayan benimle muhabbeti kesebilir.

Yeni doğan tüm kız çocuklarının kulağına okunmalı.

Olumsuz özelliklerini marifetmiş gibi anlatanları, "Ben bencilim", "Asabiyim ben" deyip bunu kabule zorlayanları hayatımda tutmuyorum. Bu özellikleri normalleştirerek gelişigüzel davranmak yerine değişmek, gelişmek zorunda olduklarını düşünüyorum. Kabul etmiyorum, çekmiyorum,

Narin’in yaşadıkları ile ilgili en can yakıcı nokta daha önceki suçların üstünün örtülmesi, suçluların cezasını almaması ve toplumun adalete olan güvensizliğinin bir kez daha haklı çıkacak olması. Yanılmayı çok isterim; göstermelik değil hak edilen cezanın kim olursa olsun hak

Bir çocuğun öldürülmesinin yaşadığımız çağ ile ilgisi yok. Biz çok kötü bir çağda yaşadığımız için değil, hesap sormadığımız için bunlar oluyor. Narin için çok üzgün olduğunu melek emojisi koyarak sosyal medyada paylaşmak yetmez; öfkelenmek, bu gibi olayları meşru kılan sisteme,

Çapraz okumamın yeni neferleri. Sahilde Kafka’yı yıllardır okuyasım var, bir türlü denk gelememiştim. Murakami’nin hayal gücünü ve yazım tarzını seviyorum. Simone de Beauvoir ise benim kraliçem; kitabı eski basım, seri halinde yıllar önce okumuştum ama bu baskısının çok daha

Murakami okuyorum; karakterler sürekli yemek yiyor. Bildiğin dört başı mamur sofralar kuruyor sonra da “bu atıştırmak için yeterli” diyorlar. Yemekten kalkıyorlar, bir iki sahne sonra tekrardan yemek yiyorlar. Japonların iştahına ikna oldum.

KalemKahveKlavye’nin özgün içerikli, fayda garantili, detaylı ve derinlikli yazarlık seminerlerinde 2024’ün ikinci dönemi başlıyor: atolye.kalemkahveklavye.com/atolyeler/

“İlgi Manyağı,” kara mizah öğeleriyle dolu, hicivli bir yapım. Filmde mizahi unsurlar ağır basarken, aynı zamanda toplumsal bir eleştiri de içeriyor. Hem bireysel kimlik arayışı hem de bunun medya ve toplum tarafından nasıl şekillendirildiği üzerine düşündüren bir film. Eğer

İstanbul’u çok özleyip dönmek isteme sebeplerimden biri de arkadaş çevrem. Biri sezonluk tiyatro bileti alacağını söylüyor, biri Beyoğlu’ndaki sergiden bahsediyor, birileri Zeki Demirkubuz söyleşisi paylaşıyor. Tüm enerjisini sunum tepsisine harcayan bir çevrem olsaydı böyle mi

Şahane bir kitabın incelemesini yazdım. Uygarlık tarihine tokat gibi bir yorum.

Şu külliyatı en baştan okuyasım var. Bu kez sindirerek, notlar alarak, üzerinde daha çok düşünerek… Albert Camus fikir ve edebi bakış açımda çok emeği olan bir düşünür. Tarzını, tavrını, kendi oluşunu çok seviyorum.

Mina Urgan’ın Bir Dinozor’un Anıları’nı önce lisede sonra da üstünden on küsür sene geçince bir kez daha okumuştum. Cesaretini, yazım tarzını, hayatı yaşayış biçimindeki iştahı, üretkenliğini çok sevmiştim. Onun kaleminden Virginia Woolf okumak ilginç olacak. Mina Urgan,

Soru işaretine bayılıyorum. Bence en güzel noktalama işareti o.

Yani kısaca “şunları tepenize çıkarmayın artık” diyor bir bakıma.

Tahmin ettiğim gibi Mina Urgan’ın Woolf’u anlatması bir hayli ilginç ve doyurucu oldu. Hayat hikayesiyle yetinmeyip yazarın iç dünyası ve romanlarının analizini okumak isteyenler için çok güzel bir kaynak. Sayesinde Woolf külliyatını bu kez başka bir gözle yeniden okuyacağım.

Yıllar önce okuduğum Dalgalar’ı, Mina Urgan sayesinde bambaşka bir gözle yeniden okuyacağım. Virginia Woolf, Dalgalar’a başlıyorum.