Artık her gece, “yarın ülkem için normal bir gün olsun” diye dua ediyorum. Mutlu, coşkulu günler de değil, en azından normal. Yalansız, felaketsiz, rövanşsız, acısız. Öyle aylar, yıllar sonrası da değil, baya bir gün sonrası için endişeleniyorum. Elimde değil. Yine kabus gibi
O kadar göçebe hayatı yaşıyorum ki 2/3 ayda bir kariyer ve link ledinde adres değişikliği yapmak zorunda kalıyorum okuduğum şehir ile yaşadığım şehir arasında kaldım resmen
Gerçekten biz kızlar olarak artık sevmek sevilmek güzel bir ilişki yaşamak değilde yoralarımız ayrıldığında bize zarar vermesinden korkmadığımız adam gibi el sıkışıp bittirebileceğimiz ilişkilere muhtaç kaldık resmen
Birazcık SGS çalışıyım dedim anneme diyorum ki sen bir şeyi kızartıyorsun yeşil oluyordu biberi bile unutmuşum benim ders çalışırken hafızamı sıfırlamam şaka mı