‘ขอให้ศิลปินทุกคนถูกโอบกอดด้วยความรักเสมอ อยากให้รู้ไว้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร อยู่ที่ไหนจะยังมีพวกเราคอยซัพพอร์ทอยู่ตรงนี้เสมอนะ จะปกป้องรอยยิ้มและทะนุถนอมหัวใจของเธอเอง’

บางครั้งใส่หูฟัง แต่ก็ไม่ได้เปิดเพลงหรอก คือกูขี้เกียจพูดกับมึงไง จบ

ถ้าโตขึ้นกว่านี้จะเก่งเท่าพ่อกับแม่ไหมนะ

สุขภาพจิตของคุณ สำคัญกว่าทัศนคติป่วยๆ ของคนพวกนั้น

ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้ว่า การมีคนคอยซัพพอร์ตทางจิตใจนี่ สำคัญมากๆและรู้สึกดีมากๆ

พลอยเหนื่อยแล้วปัญหา ปัญหาไปคุยกับคนอื่นเถอะ

การติ่ง ทำให้ชอบชีวิตของทุกวันมากขึ้น 5000%

อยู่กับคนที่ appreciate ในตัวเรานี่รู้สึกดีเนอะ อะไรที่เคยคิดว่าตัวเองดีไม่พอ เขาก็จะทำให้เรารู้สึกว่าไม่ต้องเก่งไปมากกว่านี้ ก็ยังมีคนๆนึงที่รักเราอยู่

ทำไมคนเราชอบเก็บจำแต่เรื่องที่ทำให้เสียใจวะ

ชีวิตมันโคตรสั้น เวลาผ่านไปแปปเดียวจนจะครบปี ใช้ชีวิตให้มีความสุขไปเถอะ เดี๋ยวก็ตายแล้ว ฟังเสียงตัวเองเยอะ ๆ ไม่ต้องกดดันจนรีบให้ตัวเองประสบความสำเร็จ อยากทำอะไรก็ทำ ถ้ามันไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน ทำมันให้เต็มที่ไปเลย เกิดมาครั้งเดียว เราทำให้ตัวเองมีความสุขในทุกช่วงอายุเถอะนะ

ก็ยังคงไม่ชอบความรู้สึกที่ว่า ‘ แล้วทำไมต้องเป็นกุอีกแล้วด้วยว่ะ ’

ชอบให้ลูบหัว ต่อให้รู้สึกไม่ดีแค่ไหนแต่มันจะดีขึ้น

ความรู้สึกที่เบื่อกับทุกสิ่งทุกอย่างนี่มันแย่มากเลย เพราะมันทำให้ไม่มีอารมณ์อยากทำอะไร แม้กระทั่งสิ่งที่ชอบ

“อยู่ให้ถูกที่แล้วจะพิเศษเอง” คือโคตรจริงอะไรที่มันใช่เราไม่จำเป็นต้องพยายามอะไรเลย

ไม่ชินกับการถูกละเลยสักที มันจะคิดเสมอว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เราควรได้รับ

ไม่อยากพัฒนาตัวเองอะไรทั้งนั้นแล้ว อยากนอน

สภาพจิตใจนับวันยิ่งเหี่ยวเฉาลงเรื่อย ๆ ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกจ๋องมาก เหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง เหลือแต่กายหยาบ