taehyung, ağlıyordu. taehyung ağlıyordu. kaskatı kesildim, dünya başıma yıkıldı. zemin ayaklarımın altından çekildi; çıktığım o tepe bir anda çöktü, toz duman oldu.

bana sarıldı.

“belki ben, hayalini kurduğun o adam değilimdir.” dedi. yanağımı tekrar göğsüne dayadım. kalp atışları ve sıcaklığı kalbime işlerken, huzurla gözlerimi kapattım. “senden önce, hayalini kurduğum bir adam yoktu.” dedim. “sen hayatıma girdiğinde, benim hayalim sen oldun.”

“güneş yok oldu.” dedim. “geceyi daha çok severim. yıldızlar sadece geceleri parlar.” usulca başımı salladım. “eğer…” dedim, “biz de yok olup gidersek, bu güneş gibi… seni unutmayacağım. seninle kalacağım.”

“haklısın.” dedim. “hiçbir özelliğim yok. ne işim var, ne param, ne okul okuyorum… yaptığım hiçbir şey yok. belki de taehyung beni bu yüzden eve kilitlemiştir: tek özelliğim bir fahişe olmam ve bu yüzden de benden utanıyordur.”

“peki ya sen?” dedim.“sen bana ait misin?” …işaret parmağıyla, sol göğsünün altından yapay bir çizgi çekti. onu kestiğim yeri gösteriyordu. onu kestiğim, kanıyla birlikte ona tamamen sahip olduğum, onu kendime ait kıldığım o izi gösteriyordu. “evet.” dedi, “kesinlikle öyleyim.”

“ben, kim taehyung.” dedi ve işaret parmağıyla, boynundaki kolyeyi okşadı. “bu kolyeyi asla çıkarmayacağıma, canım pahasına yemin ediyorum.” kendi söylediğine hafifçe gülümsedi. “sen, jeon jungkook, benim için aynı sözü verebilir misin?”

yongguk; attığım tekmeyle tekrar taehyung’a doğru yalpalayınca, olduğum yerde zıplayarak heyecan içinde taehyung’a bağırdım. “taehyung! yüzüne de vur, yüzüne de!”

“korkuyorum.” dedim, sesim pürüzlü çıktığı için boğazımı temizlemek zorunda kalmıştım. “fakat beni incitmenden değil, senin için yeterli olamayacağımdan korkuyorum.”

“sen bir canavar değilsin.”

“canavarlar birbirlerini karanlıkta bulurlar.” dedi, “beni aydınlığa çıkaramazsın. çünkü sen de orada hiç yaşamadın.”

kanatlar, göğsünde bir çift kanat dövmesi vardı.

artık evimdeydim. ancak… bu tatlı rüyanın beni ezecek bir kabusa dönüşeceğini bilseydim, asla merakıma yenik düşmezdim; romantik bir hayalin beni kandırmasına izin verirdim…

asıl kabus ise, sevinç ve özlemle taehyung’un yastığına sarıldığımda, yastık kılıfının içindeki fotoğrafı fark etmem ile başlamıştı.

lanet olsun. tüm bunlar, taehyung’un bu eve ilk geldiğimde benim için aldığı her şeyin faturasıydı. aldığı ayakkabıdan, telefona kadar her şeyin faturası buradaydı. benim fiyatım buradaydı.

işte. her şeyin mahvolduğu o noktadaydım. annesi… taehyung’un annesinin yüzü, benim yüzümü anımsatıyordu. …bana karşı beslediği özel bir his yoktu. tüm bu acıları, sadece ona annesini anımsattığım için yaşamıştım.

onu incitmeyi çok istedim. ondan öyle nefret ettim ki, bu nefretin gücüyle vahşi bir hayvana dönüşüverdim.

“…kim taehyung, bügüne kadar bana yaşattığın iyi ve kötü olan her şey, bunun için miydi?”

“dene.” dedi. “bu evden çıkmayı dene. beni terk etmeyi dene.”

“…bu genç erkeğin bu evden çıkabilmesini sağlayacak her deliğin kapatılmasını emrediyorum.”