en son bayram hevesini bayramları hastanede geçirmeden önce yaşamıştık sanırım yani anlayacağınız bayram gelmiş neyimize...

böyle zor imtihanlardan geçerken yine de mutlu olmaya çalışmak çok zor geliyor içimde bitmek tükenmeyen sonsuz hüzün bir an olsun peşimi bırakmıyor...

içimde ne sevinçler saklıyorum çocukça heveslerle izin ver hep çoçuk kalayım izin ver hep umutla bakayım..

ayy bende nasıl şükredeceğimi bilemeyeceğim sevinçler yaşamak istiyorum artık gerçekten çok uzun zaman oldu şöyle kalpten mutluluk yaşamayalı🥹

bazen insan bazı anları son kez yaşıyor ama yaşarken bunun son kez olduğu hiç aklına bile gelmiyor..bazı günler, bazı geceler, bazı aylar, bazı mevsimler hepsi son kez ve içinde hiç kapanmayacak o ince sızı..içimde avaz avaz bağırmak istediğim bazı duygular ve bazı çaresizlikler

evin önüne babamın taziye çadırı kuruldu çıkıp çıkıp balkondan sürekli çadıra bakıyorum babam nerde oturuyor diye o ortamda eksik olan tek kişi babam..kalbim yokluğunu kabul etmiyor, beynim olmadığını idrak etmiyor çıkıp gelecek sanki bir yerlerden....

kalabalık dağılıp insan tek başına yastığa başını koyunca delirecek gibi oluyor, Allah'ım iyi ki sen varsın iyi ki imanımız var yoksa bu acıya nasıl dayanır insan..

babamdan rahmetli diye bahsediyor herkes benim babamdan...benim....herkese çok sinirleniyorum benim babamın isminin yanına rahmetli kelimesi hiç yakışmazdı çünkü..

Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata. İnsan olmuştum ilk o zaman. Ya da bozmuşlardı beni yenidoğandan. Kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım, ölünmüyordu, hatırladım.

artık hastalık yok çünkü babam da yok, o rutin kontroller kısmına hiç geçemedik kaldı öyle ağzımızda hiç bitmeyecek o acı tat..

bugün tam bir ay oldu, onsuz geçen bir ay ömür gibi bir ay..

hayat bize bir gün yeniden böyle hissettirir mi anne..

aynı yerden yara alan yürekler birbirleriyle karşılaştıklarında yaralarından tanıyorlar birbirlerini, herkesin yarası kendine en büyük yara ama yeri hep aynı..

“–Yâ Hatice! Bana kim inanır?”

bütün hafta bastırmaya çalıştığım o duygu cuma günü istemsizce içimden patlıyor, her cuma beni derinden hüzne boğuyor, her cuma selası babamın selasını hatırlatıyor,her cuma içimde kapanmayan yara kalıyor..

'bir gün en sevdiğimi kaybettim ben neye üzülsem hep ona ağladım.'

ınstagramın açılıp açılmaması önemli değil de içinde babamın videoları kaldı bari onları alsaydım...

âlemi ve içindekileri şaşkın şaşkın seyrederken kısacık ömür tükendi. yarana ne zaman ilaç süreceksin?