Aydınlıkta köhneliği belirginleşen ve kentte ve konutta hiçbir şey neyse ben oyum.

Yaşamın neresinden dönülse kârdır.

Pek az zamanı kaldı bu zora koşulmuş bedenimin, / Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi…

Tüy, kan ve hiçbir salgıyı düşünmeden, / Kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!

Azımsanmayacak kadar ölmüşüm! Azımsanamayacak denli ölüyüm!

Sevdik toprağa karışma zamanını erteleyenlerin / Sıkıntılarını da, kuşları da sevdik, böcekleri de!

Örtsün bakışımı, / Görmek acısı sürsün / pencere tutsağının / Düşsün hayatı suya...

Ilık bir süzülüşle / Geri dön hayat, / Bırakma yeryüzü salına / tünemiş pek kara kuşlar

Sen ne getirdin bana çocukluğundan? / Şen kahkahalar ulumalar donakalmalar mı? / Üzüncün senin hangi çağrışımlara uzandı / benim eskil saatlerimde?

Bir hiç iyilik için gözlerim / evetliyor bir mavi, bir gri, / bir kırlangıç, bir buz pembeyi. / Bir hoş esinti omuzlarımı serinletiyor / İki göreli güç dövüşürken yerellik çıkmazında.

Bu an; bu baskıcı bu tiksinç bu anlamsız / bu hoşgörülü bu eşsiz bu gülyüzlü / zaman parçası / Karanlık bir kuru belleğimde / (yaşamamışlığımdan)