MaNaMi شاعرش کیه؟

اسلام و مسلمان در بیان عرفانی اسلام، نام یک آیین خشک نیست؛ تسلیم به حقیقتی زنده است. اسلام یعنی سپردن دل به نور الهی، همان نوری که در سینه پیامبر رحمت (ص) تابید و به جهان جاری شد. اسلام، همان «سلام» است: آرامش، ایمنی، و پیوند دوباره با سرچشمه هستی. مسلمان، کسی نیست که تنها به

گاهی کلمات، مثل پنجره‌اند؛ بازشان که می‌کنی، هوای تازه‌ای از مهربانی و اندیشه می‌وزد. هر گفت‌وگو، پلی است میان دو دل؛ پل‌هایی که در آن، نه فاصله می‌ماند، نه تنهایی. ما اینجا، میان واژه‌ها، همسفرِ فکر و احساسیم؛ در مسیری که هر واژه‌اش روشنایی است و هر جمله‌اش دلی آرام. همیشه

یک عمر باید بگذرد تا بفهمی بیشتر غصه هایی که خوردی نه خوردنی بود نه پوشیدنی، فقط دور ریختنی بود..! درخت را ببین قبل از اینکه شاخه هایش زیبایی نور را لمس کند، ریشه هایش تاریکی را لمس کرده. گاه برای رسیدن به نور باید از تاریکی ها گذر کرد... نمیدانم کجای جهانی و در چه حس

ای جانِ آشنا به نغمه‌ی ازلی، آن‌که از باده‌ی شبانه‌ی عبادت مست گردد، اگرچه سحرگاهان دیده فروبندد، دلش بیدار است؛ چرا که درگاه محبوب، لحظه‌ای از حضور عاشقان خالی نماند. تلاوت آیات، نغمه‌ای است که بر لب جاری می‌شود، اما آن‌که با دل می‌خواند، در هر دم از ذکر او غافل نمی‌ماند.

سکوت، طوفانی‌ست بی‌صدا؛ جایی‌که واژه‌ها، پشت دیوار لب‌ها جان می‌دهند… بغض‌ها بی‌تشییع دفن می‌شوند و شب، لبریز از پیام‌هایی‌ست که هرگز «ارسال» نشدند… سکوت، هوا را دلگیر می‌کند، دل را سنگین، و احساس را به صلیب می‌کشد. سکوت، مرگِ آهسته‌ی عشق است— به‌دست ما، با امضای سکوت،

یه آدمایی هستن که وقتی کنارمونن، زمان کندتر می‌گذره، انگار هر لحظه‌ش طعم معنا داره. حرف می‌زنن و صدای دل ما رو می‌شنویم، نگاه می‌کنن و امید از چشماشون می‌باره. ولی یه آدمایی هم هستن که بودنشون خسته‌مون می‌کنه، کلامشون تیغ می‌شه روی زخم‌های کهنه‌مون، و نگاهشون یادآورِ یأس و

پارادوکس زندگی #شماره_۱۲ زندگی همین است، پر از پارادوکس‌هایی که شاید هیچ‌وقت نتوانیم همه را بفهمیم. اما هرکدام از این “خیلی‌ها” یک داستان‌اند، و ما در میان این همه تضاد، قصه‌ای هستیم که هنوز نوشته می‌شود… خیلی‌ها همین حالا، در دل شب، با ستاره‌ای خاموش راز و نیاز می‌کنند، و

و در پایانِ روز، نه آن‌چه فتح کردی مهم است، نه آن‌چه از دست دادی؛ مهم آن لحظه‌هایی‌ست که ایستادی با دست‌هایی خسته، و باز قلم را برداشتی تا تکه‌ای دیگر از زندگی را با رنگِ دل بنویسی. چون تو، تنها رهرو این راه نیستی؛ تو، راهی هستی که خودش را می‌سازد، با هر گام، با هر تپش، با هر

#ممنونم_به_خاطر #۳ هر تشکری که با هر دلیلی همراه شود، نشان از عمق توجه و قدردانی دارد. مثلاً به جای یک “ممنون”، بگوییم: ممنونم به خاطر خاطرات زیبایی که می‌سازی و هرگز از یادم نمی‌روند. ممنونم به خاطر حقیقت‌هایی که با صداقتت برایم روشن کردی. ممنونم به خاطر پناهی که در

وادی فنا ای جانِ بی‌قرارِ وصل، ای دلِ دریاوش که در آغوشِ بی‌کرانگی آرام گرفته‌ای، اکنون که پرده‌ی خودی دریده شد و افق‌های نادیده بر جانت گشوده گشت، چه باقی مانده است جز او؟ دیگر نه بیمِ گسستن در میان است و نه امیدِ پیوستن، که از ازل پیوسته بودی، تنها غبار غفلت، این حقیقت را از

ای نورِ بی‌سایه، ای صدای خاموشِ حقیقت، دیگر چه بگویم که گفتن، پرده‌ای میان عاشق و معشوق است؟ دیگر چه بخواهم که خواستن، فاصله‌ای میان بودن و بی‌خودی است؟ اکنون که در این بی‌مرزی ساکن شده‌ای، اکنون که در این بی‌زمانی محو گشته‌ای، دیگر آیا نیازی به گفتن هست؟ تو خود نغمه‌ای

موزه لوور پاریس؛ سفری به دنیای تاریخ و هنر. جانم فدای ایران 🥹

خاطره ها تو رو به عقب برميگردونن رويا ها تو رو به جلو ميبرن! چه تعبیر زیبایی! خاطره‌ها مثل بادهای لطیفی هستند که تو را به گذشته، به جایی که زندگی با سادگی و احساسات عمیق‌تر جریان داشت، برمی‌گردانند. اما رویاها، ستاره‌های روشن شب‌اند که تو را به سوی افق‌های تازه، به آینده‌ای که

If you're feeling lost in life, watch this:

انسان‌ها هرچه به ظاهرشان وابسته‌تر باشند، بیشتر در هراس از قضاوت دیگران زندگی می‌کنند. و هرچه به باطن خود اعتماد کنند، آرام‌تر و آزادتر خواهند بود. انسان‌ها به اندازه‌ی باورهای عمیقشان راست‌گو هستند. اگر حقیقت را درک کرده باشند، دروغ برایشان سنگین و آزاردهنده است؛ اما اگر با خود

چراغ‌های زندگی ما: میراثی از عشق، حکمت، و نان حلال دنیا خانه‌ای است پر از صداها، پر از رنگ‌ها، پر از آدم‌ها… ما در خانه‌ای بزرگ شدیم که در آن، هیچ‌کس برایمان دستور نداد. هیچ‌کس نگفت چه باید بکنید، چه نباید بکنید. بلکه پدر و مادری داشتیم که خودشان در سکوت، با رفتارشان، با حرف

کاش هر بار که در این دنیا گم می‌شویم، راهی پیدا کنیم که ما را به آن خانه بازگرداند. خانه‌ای که هنوز هم، در هر گوشه‌اش، نشانه‌ای از عشق خدا دیده می‌شود. کاش این بازگشت، فقط برای ما نباشد، بلکه همه‌ی کسانی که خسته‌اند، دل‌شکسته‌اند، یا از زندگی دور افتاده‌اند، بتوانند در آن

و چه شیرین است آن لحظه که عشق، نه در کلام، که در تار و پود تصویرها جاری می‌شود— در پروازی که پرستو میان سینه‌ی خیال اسیر می‌شود و قفسی که نه بند، که بوسه‌گاه حضور است. آنجا که قفلِ عشق را نه با کلید، بلکه با نگاهی باز می‌کنند، و قفس را نه برای زندان، بلکه برای نگه‌داشتن نبضِ یک

قصه‌های خاموش؛ نجوای دل‌هایی که دیده نمی‌شوند #۲ این دختر هر شب با دفتر خاطراتش حرف می‌زنه چون هیچ‌کس برای شنیدن حرفاش نیست، این پسر جوون داره رویای تحصیل تو دانشگاه رو توی کوله‌باری از مشکلات دفن می‌کنه، این مادر تمام زیورش رو فروخته اما هنوز بدهکاره، این پدر تو سکوتش آرزوی