Evet, ilmektir boynumdaki ama ben kimsenin kölesi değilim tarantula yazdılar diye göğsümdeki yaftaya tarantulaymış benim adım diyecek değilim tam düşecekken tutunduğum tuğlayı kendime rabb bellemiyeceğim İsmet Özel

Bu şehri mavi güllerden ve kalabalıktan arındırmalı Hatta başka cennetlere kovmalı Yüz yıldır bu deniz evrimini tamamlayamadı Ne yazık artık cennetin de bir hükmü kalmadı

ama neler olup bittiğini hiç bir ayetten hiçbir vakit anlamayacak şehrin insanı şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin İsmet Özel

işte iğrentim yayılıyor derim, işte sırtlanlar soluyor ellerimde kuşlar çoktan kapamışlar tarlalarını. İsmet Özel

“...bir baş dönmesiyle kabarıyor hafızamızda sonra ayrılıklar düşüne dalıyoruz: bize ait olan ne kadar uzakta!..” İsmet Özel

Şehrin varoşlarında ölüme terk edilmiş güllerin Mavilerin tonunda karartı Gözlerinde geziniyorum akşamların Bir bir atlıyorken intihar eşiklerini Uyuttuğum yangınların Alevleriyle tekrar uyanıyorum …

aynada iskeletini görmeye kadar varan kaç kaç kişi var şunun şurasında? İsmet Özel

Suçlu addedileceğiz diye Hayranlığımı gizleyecek değilim Kan kokusu sinmiş hırkamı değiştirmeden Bu şehri terk etmeyeceğim …

Ne jurnal kaldı geriye ne de kulağında kirazıyla kız çocuğu…

uzak iklimlerin bulutları çökmüştü tepemize savaş daha yeni başlamıştı kurgulanan plana uyulmamış dengeler bozulmuştu biz hâlâ oradaydık biliyorduk çünkü yenilmedik sadece yorulmuştuk …

Kanatlarının çırpınışında aldanmışlıklar var…

Bir şehrin uzak semtleri gibi gözlerin üzgün, kara, ayaklanmaya hazır İsmet Özel

Acz ediliyorum aşkın öfkesinden Yutkunuşumda kuş tüyleri Kıskanıyorken hasretin damgasını Öksürüklerim bırakmıyor peşimi Ve kan bulaşıyor hırkama …

Ağarmış saçlarında gezindirdim ellerimi Iskaladım tahtayı göz yumarak Çözüldü düğüm ben oynuyor sanıyordum Ruhumu bakarak yakıyordu aslında Oysa uçmaya çalışıyordu Omzumdan baş ucuma …

yüzüme bak ve rahmini bana doğru tekrarla ben öyle bilirim ki yaşamak berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır #ZionistCensorship

Şimdi kalkmak vaktidir bu çıplak uykudan Öldürüyorlar atları kabuslarımda Yandım buzların içinde uyandım sevdadan Tüm taşlarım bitti sanıyordum, kırdım sapanı Gök yüzünde bir serçe elimde son bir taş kaldı Yaşamaktan öyle usandım ki ölmeye mecalim kalmadı Muhammed Ali Topçu

gözlerime bak ve gör içindeki dehlizi  servetin, şerbetin ve uykunun  yanında olmadım hiç bir zaman  anlamanı beklemenin anlamsızlığıyla bakıyorum sana  ve ben yaşlandıkça ağırlaşıyor zaman

Adımların götürsün seni deryaya Kara çarşaflı gecelerden koparıp Gemiler yürüsün yaş aldıkça Gönlün sevinçle dolsun Gam ve keder bitti akşamlarımızda Hürriyet dedikleri hapishane Basmışken şehrin her yanını Saltanatlar deviren insan Nasıl sağlayabilir ki yaşamanı