Zorunda olmak zoruma gidiyor.

Hayatıma girenler o kadar şanslılar ki çıkmak gibi bir seçenekleri var benim yaşamak zorunda olduğumdan.

Zaman her şeyin ilacı, faydası yok ve tadı çok acı.

Zihnim sanki sürekli uzaklara dalan biri. Bire bin koysan bile iki olamamak gibi bizimki.

Dünya bu kadar anlam taşıyabilir mi, dünya bu kadar boş olabilir mi! Çıkış kapısı yok mu buranın, nereden girdim içeri?

Her açıdan ucuz kadınlar midemi bulandırıyor...

Doğru zamanda yanlış yerde olmanın istikrarlı başarı oranı, hayatımın son demlerinde aklımda kalmış en köklü düğümüm olacak. Halbuki neler neler olacaktı, neler oldu!

Onca yolu bunca yıl... Tonla hisle anca öl.

Çok iyi bir dinleyiciyim, dediklerinizin öneminden değil dinleyişim.

27 yıldır, sizin birbirinizle olduğunuz kadar samimi olamadım kendimle.

Birbirimizi sevmediğimizi söyleyebildiğimiz ilişkideki dürüstlüğü, göz yaşlarına tanık olduğumdakinde görmedim.

Güçlü değilim sadece yorulmaktan yorulduğum için daha umursamaz görünüyorum.

Hep bir şeylerin peşindeyiz peşimizdekilerin eşiğinde...

Gerçekleri ve gerekliliklerinin savaş arazisiyim bu hayatın.

Karıncalar, sinekler, din tüccarları ve siyasiler. Ha bir de "çocuk" denilen, üst komşudaki piçler.

Herkesin masumu olduğu bir hikayesi ve ona inanan aptalları vardır.

Yalnızlığım bana aitti ama kimsesizliğim hep sizden.

Kaldı mı dürüst biri?