امیدوارم روزی برسد که وقتی تقویم را باز می‌کنیم سیزده مرداد را بنام روز «دایی‌جان ناپلئون» ببینیم. روزی که علاوه بر #ایرج_پزشکزاد با نام #ناصر_تقوایی نیز گره خورده است و عاشق شدن و عبور از نوجوانی نسلی را رقم زده است.

اس‌ام‌اس کم بود، این مدت تماس‌های تبلیغاتی به شدت افزایش پیدا کرده! شبانه روز… وقت و بی‌وقت… در خواب و خلوت… آیا این تماس‌های رباتی تبلیغاتی شکستن حریم خصوصی و آزار مستقیم آدم‌ها نیست؟

این‌که قیمت یک مجله در این ۷ سال بیش از ۲۰ برابر شده باشد را با کلماتی چون «فاجعه»، «ویرانگر»، «دردآور» و… نمی‌توان توصیف کرد…

تشویق #بهرام_بیضایی در آخرین شب اجرای نمایش «داش‌آکل به گفتهٔ مرجان» در برکلی کالیفرنیا در حسرت دیدنِ اجراهای شما و دیدن دست‌های لرزان شما بغض خواهیم کرد و انتظارِ بازگشت‌تان به #ایران را خواهیم کشید. ویدیو را سامان خادم گرفته است. #داش_آکل_به_گفته_مرجان

تا امروز هرچی تحمل کردم توی صفحه‌م ویدیویی از #امیرحسین_قیاسی منتشر نکنم بسه دیگه :))

دیگه داره روتین زندگی‌مون می‌شه:

در #اهواز چه می‌گذرد؟! در #اهواز چه خبر است؟! چرا این بو و غبار آتش‌سوزی بیش از یک ماه است که زندگی را بر مردم سخت‌تر کرده است؟ در میانِ بی‌برقی و دمای ۶۰ درجه؟ چطور می‌شود فقط در هفتهٔ منتهی به اربعین بو و غبار آتش‌سوزی در شهر مشاهده نشود؟

لیست جدید هفتهٔ آینده:

#صد_سال_تنهایی #مارکز

#ایرج_صغیری خالق #قلندرخونه از دنیای ما رفت… عکس را تابستان سه سال پیش مهرداد اسکویی در حیاط خانه‌ام در تهران از او گرفته است. سه سال پیش که منتظر بودیم رمان آخرش را به پایان برساند. امروز بعد از مدتی مبارزه با بیماری، آرام گرفت.

از دیروز دارم مدام به این کتابخانه نگاه می‌کنم و یاد درِ خانهٔ پدربزرگم می‌افتم که در بازسازی خانه‌اش دور انداخته شد و افسوس می‌خورم…

حقیقتا امشب باید تا فر‌دا مِی نوشید… #هوشمند_عقیلی

آخرش یه روز مثل بارنیِ سریال «چگونه با مادرت آشنا شدم» تصمیم می‌گیرم همیشه و همه‌جا کراوات بزنم!

این ترورها برای جهان شاید تازگی داشته باشه، اما برای ما مردم ایران یک قرن خاطره‌ست!

#حافظه_تاریخی فقط یادآوری‌های فیسبوک خودم! یهو به خودم میام می‌بینم این چه مزخرفی بود چهارده‌سال پیش من نوشته بودم! این چه گوهی بود یازده سال پیش من خورده بودم! این چه حمایتی بود هشت سال پیش من کرده بودم! این چه نقدی بود دوسال پیش من وارد کرده بودم!

عمهٔ پیرم سال‌هاست هر صبح برام پیام صبح‌بخیر می‌فرستاد و همیشه شاکی بود چرا جواب نمی‌دی؟ براش توضیح دادم که یا عجله‌ای از خونه بیرون می‌زنم یا دیر از خواب بیدار می‌شم. اما دروغ می‌گفتم. می‌ترسیدم. از این‌که یک روز ببینم پیامش نیومده، اما فکر نمی‌کردم نیومدن پیامش از فراموشی باشه.

توی راهرو ساختمون دادگستری نشسته بودم غرق خیال، یه بچه سوسول از جلوم رد شد تعجب کردم با این تیپ این‌جا چکار می‌کنه… از خیال به خودم به برگشتم متوجه شدم جینگول‌مینگولایی که بهش آویزونه دستبند و پابنده! و طرف سوسول نیست، سارقه!