این بود نصیب ما ز دیوان قضا ما را چه گنه قسمت ما این کردند پ ن: خسته‌ام، من واقعا ز اندازه بیرون خسته‌ام.

اینجا تمام حنجره‌ها لاف می‌زنند...

خِرِ تنِ تکه‌پاره‌ی گذشته، که پیراهنی لُخت از معنا پوشیده را میگیرم و آن را به سمت دفتر نوشته‌هایم میکشانم، حبسش میکنم و هر روز تکه‌ای تنهایی جلویش می‌اندازم تا سیر شود و شاید شاید شاید دست از سر شب‌هایم بردارد!

خسته‌ام، هیچ چیز به من مربوط نیست! ثانیه‌ها را گذاشته‌ام باهم بازی کنند بازی‌ها را گذاشته‌ام با من بازی کنند درِ اتاق را رو به آینده و نصیحت‌های مادر بسته‌ام و گذشته را از دهان مورچه‌هایی که تکه تکه آن را می‌برند نمی‌گیرم.

قرار بود دردی که ما را نمی‌کُشد، قوی‌ترمان کند‌. یادت هست؟ دیروز گوشه‌ی کاغذ نوشتم: گاه دردی که ما را نمی‌کُشد، کاری می‌کند آرزوی مرگ کنیم... زندگی آدامسی‌ست که شیرینی‌اش را از دست داده و حال تنها فَک‌ها را به درد و صدا می‌اندازد.

نگاه کن، آسمان ابریست بینِ ماه و ستاره و باران سَرِ بوسیدنت جنگ است.

ما را به میانِ جنگ آورده‌اند ما را که مجروحِ جنگ‌های درونمان هستیم ما ویرانه‌‌هایی میان ویرانه‌ها به ریزپرنده‌ها چه احتیاج؟ ما با صدای پرنده‌ها می‌لرزیم به مشت مشت جنگده چه احتیاج؟ ما به تلنگری فرو می‌ریزیم...

این شاید آخرین توئیت باشه، تا وقتی که حال و روزگارم خوب شد. برای مدتی، فقط سکوت حرف می‌زند؛ اگر حالی و دلی باقی بود، باز هم می‌نویسم. مراقب خودتون باشید 🤚

سلام رفقا خب، هیچوقت زندگی اونطوری که ما می‌خواستیم پیش نرفته و ما مثل عروسک خیمه شب بازی که فقط با چند تا نخ وصلیم به دست سرنوشت؛ اما سعی کردم که امیدوار باقی بمونم به نخی که من رو مثل بادبادکی به زندگی وصل نگه داشته، تا بتونم ادامه بدم. پس، دوباره برگشتم 🤚

ازم گله نکن، نمیتونم توضیح بدم که چرا مدام سرفه میزنم؛ نه! سیگار مسببش نیست، چرنوبیل رو هم نبلعیدم! اتفاقا دکتر گفته که ریه ام تمیزه، ولی خودم دلیلشو میدونم و هیچ کدوم از اینا نیست! یه شب صدای شکستنی رو توی سینه ام شنیدم که مطمئنم خرده شیشه هاش نمیتونه از ریه ام دل بِکَنه.

کوچ کرده‌ام از بین شما؛ در به در شده‌ام در کوچه‌های بی‌خیالی‌! نه صدایی، نه نگاهی، دل بریده‌ام از آینه‌ها،از پناهِ بی‌پناهی مانده‌ام با سایه‌ام، خسته از هر هم‌صدایی در هوای بی‌کسی، بی‌خبر از آشنایی شب، مرا تا صبح می‌خواند،بی‌نشانی،بی‌دلیلی مثل مه روی کوه‌ها،بی‌سخن،بی‌ هیچ میلی...

شاید که عشق هدیه ابلیس است.

عزرائیل آمده بود تا جانم را بگیرد، دیر آمده بود؛ خودم مرده بودم :)

آنقدر آیا در خود زندگی دارید که روی هم یک انسانِ زنده شویم ؟

منم همینطور محمد جان منم همینطور...

گفت: می‌سوزی، مَیا بر درِ من! گفتمش: "آتش منم"

صدایم کن حالا که نخ‌های پاکتِ سیگار و نُت‌های موسیقی تمام نشده‌اند از سکوت می‌ترسم از پاکت‌های خالی می‌ترسم می‌ترسم این خانه این‌بار خیابان را به خود راه بدهد و گربه‌های بیچاره‌ی کوچک جنازه‌ی مرا نشناسند، از سکوت می‌ترسم فردا جای خالی کلمات را در دهنم خاک پُر می‌کند

اونقدر دنیا محتمله که می‌خوام از این به بعد هرچی می‌گم، یه "شاید" به اول آخر جمله‌ام اضافه کنم.

زخمی که دیده نمی‌شود، بیشتر درد دارد. کار من از دست زدن هم گذشته، به زخم‌هایم اگر نگاه هم بکنی می‌سوزد.

گفته‌اند خدا انسان را از گل آفریده است؛ مادامی که هر انسانی، گرمایِ کوره‌ی درد به تنش خورد، پخته‌تر شده و دیگر آن نادانِ قبلی نخواهد بود! آیا شرطِ فهمیدن، عبور از درد و رنجی سوزان و کلمه جهنم، اجباری‌ مطلق است برای کسانی که نفهمیدند و در بندِ تکرارند؟! تکرار تکرار تکرار