پناه میبرم به توییتر از دست آشناها که بتونیم هرچی خواستم بنویسم

بیشعورتر از همکاری که احتراممو نگه نمیداره با اینکه خودم رشدش دادم، باز خودمم بهش احترام میذارم

پس این خورشید کی خاموش میشه؟!

جلوی درِ باشگاهمون پر از ته‌سیگاره :) این نشون میده پسرا نمیان واسه سلامتی، شاید میان همه غصه‌هاشونو سر وزنه خالی کنن...

دایرکت اینستای من پر شده از «درس‌های آموزنده زندگی» توسط پدرم. قربونت برم،من اگ‌ میخواستم آدم شم همون اولش درس میگرفتم. بیخیال

«نمیشد بخرنم، می‌فروختن»

دیگه بعد از ۳۰ سالگی، کل ملاقاتت با رفیقات به ۲۰ دیقه کاهش پیدا میکنه.

حالا درسته آدم باهوش و کارکشته‌ای هستی، ولی دیگه با پولای خودمون چصی نیا که ...!

«مهاجرت به مراتب سختتره»؟؟؟ «هیچ‌جا ایرونِ خودمون نمیشه»؟؟؟ کون لقت، برگرد خب!