به خواهرزاده‌م گفتم با من میای سرکار؟ گفت نه، یه چیزی گم می‌کنی میگی من کردم.

با رئیس؛

به کسی که داد می‌زنه، بگی چرا داد می‌زنی؟ با داد ثابت می‌کنه که داد نزده بوده.

ویدیوکال رو قطع میکنی و باید یک طوری به زندگیت ادامه بدی که واقعا انگار نه انگار.

خیلی خسته‌م. دلم می‌خواد یه گوشه بشینم، کسی کاری به کارم نداشته باشه. وظیفه‌ای نداشته باشم. مسئولیتی باهام نباشه. صحبتی باهام نشه. هیچی.

رو صندلی آرایشگاه نشستم، آیت‌الکرسی می‌خونم فوت می‌کنم به کله‌م، جهت دفع بلا و رینش خانوم آرایشگر.

تا قبل امروز فکر می‌کردم نسبت به خبر جنگ و موشک سِر شدم. تا قبل از دیدن خرابی شهر و صدای پهبادی که از بالا سرمون رد شد و نوری که تو آسمون می‌بینم.

درو پنجره‌هامون داره می‌لرزه. هیچوقت انقد نزدیک نبود.

چیزی که صدا سیما نشون میده ما پیروزیم، اسرائیل انگشت کوچیکه‌مونم نیست. واقعیت اینه که بغل گوش ما پشت هم موشک می‌زنن و دودش جلو چشممونه.

صبحی که شبش اونطوری گذشت، اومدیم سرکار و زندگی عادی در جریانه. اما با یه مشت ابله طرفیم و بدیهیاتو نمی‌دونن که دشمن دشمن ما، دوست ما نیست.

خواهرم به مامانم پیام داده؛ هر وقت از خواب بیدار شدین خبر بده، نگرانم. مامانم چند ساعت بعد براش نوشته شهادت نصیب خوبان می‌شود :))) جای خواهرم بودم دیگه به مامانم پیام نمی‌دادم.

تقویم گوشیو باز کردم تا فهمیدم امروز جمعه‌ست و چندمه. روز و تاریخ و روتین زندگیو گم کردیم بعد میگی فقط یه هفته گذشته؟

چه خردادی قرار بود بسازیم، چه خردادی برامون ساختن.

تا دیروز تایم‌لاینو رفرش می‌کردی، هر شب یکی می‌خواست دیگه صبحو نبینه. الان همه خواستار همون زندگی گوه قبلیشونن.

این جنگ تموم شد و من فهمیدم چهارتا کوچه اونورترو بمب زد و من بیدار نشدم. دنیارو آب برد، من رو خواب.

ماییم و سینه‌ای که در آن ماجرای توست.

تا میای به زندگی عادی برگردی و باور کنی تموم شده، شب خواب می‌بینی یه موشک خورده تو خونتون.

در دنیای موازی، chand صفحه اول گوشیم نصب نیست.

شرکت بودم، برق اونجا رفت. اومدم خونه، برق اینجا رفت. ما به روتین زندگی برنگشتیم ولی اداره برق برگشته😃

ما را غريب و بی‌كس و بی‌آشنا، ببين.