AfD’nin birinci parti olmamasına sevinmek büyük bir iyimserlik. Aşırı sağın küresel yükselişi ivme kaybetmeden devam ediyor. Müesses nizam ise mevcut düzeni korumak için kaslarını kullanıyor. Ancak eninde sonunda yorulacak.

Temel diplomasi kaidelerinin kökeninde birbirini doğrayan Avrupa halklarının “çatışmaları çözmenin daha barışçıl yolları olmalı” saiki vardır. Şimdi ise bu birikimin köküne kibrit suyu dökülüyor. Bu işin sonunun nerelere ulaşacağını kestirmek zor değil.

Hukuk ve ahlaki ilkelerin önemi küresel ölçekte unutulmaya yüz tutmuş durumda. Ülkemizdeki garabetler de bu tablonun parçası. Tarih gösteriyor: İrrasyonellik yükseldiğinde felaketler kaçınılmaz olur. Şimdi de farklı olmayacak.

Bu öngörüm yakın zamanda haklı çıkacak gibi görünüyor, yine de eksik bir yanı var: Musk, irrasyonel ve kaotik bir profile sahip. Siyaset ve müttefiklik ise uzun vadede rasyonel bir öngörülebilirlik gerektirir. Kaçınılmaz sonu değerlendirirken bu da hesaba katılmalı.

İktidar tüm rıza üretme metotlarını askıya aldı. Tarihin bize gösterdiği şey; kaslarını bu denli şeddit kullananların eninde sonunda yorulduğudur. Boğaza dayanan kılıcı tutan kol, mutlaka yorulur. Makyavelli’nin kötülüklerin tek seferde yapılmasını salık vermesi boşa değil.

KK rejimle iş birliği yaparak partiyi gasp etmeye çalıştığı için değil, asasen zayıflığından dolayı tiksintiyle karşılanıyor. Kariyerinde güçlü bir profil çizebilseydi, sinsiliği bir madalya gibi kurnazlıkla tanımlanacaktı. Zaaflarının sonucu; nefretin de ötesinde tiksinti oldu.

İstikrarsızlaşan dünya, devletleri radikal bir dönüşüme zorluyor. Bu metamorfoz için gerekli bahaneler ise dikkat çekici biçimde kolayca bulunur oldu. Charlie Kirk suikastı gibi sansasyonel olayları, makro düzeyde bu nokta-i nazardan okumakta yarar var.

Absolutely the most important satire of the LLM era.